Τι απομένει απ' τη φωτιά

ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΑΠ’ ΤΗ ΦΩΤΙΑ 11 Είχα πόνους πολλούς να θυμηθώ. Δεν ήξερα ποιον πόνο να βάλω μπροστά από τον άλλον πόνο. Σταματούσα στη σιωπή, έσπαγε μέσα στο στόμα σαν άμμος. Βάιζε η ράχη μου λες και σήκωνα βάρος ασήκωτο. Η μνήμη αρνιόταν. Στύλωνε τα πόδια, λες και δεν ήθε- λε να αφήσει να πω ποτέ τα όσα πέρασα. Γινόταν μια ανά- κατη ηχώ στο κενό, σαν να μην ήθελε να την αφουγκραστεί κανένας. Ούτε καν ο εαυτός μου. Αναρωτήθηκα πολλές φορές: «Τι σόι άνθρωπος είμαι που δεν μπορώ να βάλω στο χαρτί τα όσα πέρασα;». Σε τέτοιο παιδεμό μ’ έβαλες, σε δύσκολη αμάχη να πα- λεύω με την ηχώ της ζωής και με τον τωρινό εαυτό μου. Να μη σ’ τα πολυλογώ. Σαν είδα και απόειδα ότι δεν μπο- ρούσα να γράψω, πήγα στην κοινότητα και το κουβέντιασα με καλούς φίλους. Δεν περίμενα να μου δώσουν εξήγηση ή συμβουλή. Έπρεπε σε κάποιον να μιλήσω. Ο Γιώργος Καρδάσης, ζωέμπορος κι άνθρωπος πραχτι- κός, είπε να μην παιδεύομαι με σκέψεις που λιώνουν την ψυχή και ροκανίζουν το μυαλό: «Άμα αφήσεις τις σκέψεις που σε μπουκώνουν και ψά-