Τιμωρός (Pocket)

[ 24 ] Κάπου κοντά, άκουσα μια γυναίκα να βρίζει. Ήταν μια μικροκα- μωμένη ξανθιά κοντά στα σαράντα. Νέα, αλλά όχι και κανένα κορι- τσάκι. Η επιθεωρητής Πατ Γουαϊτστόουν, επικεφαλής της έρευνας στην Υπηρεσία Ανθρωποκτονιών. Το αφεντικό μου. Φορούσε ένα πουλόβερ με ταράνδους. Χριστουγεννιάτικο δώρο. Κανείς δεν έχει στην γκαρνταρόμπα του πουλόβερ με ταράνδους από προσωπι- κή επιλογή. Ο γιος της θα της το ’χε πάρει, σκέφτηκα. Δώρο-καλα- μπούρι του πιτσιρικά. Η Γουαϊτστόουν ανέβασε τα γυαλιά της που είχαν γλιστρήσει στην άκρη της μύτης της. «Χτυπήθηκε αξιωματικός!» φώναξε. «Τραύμα στην κοιλιακή χώρα!» Κοίταξα απ’την άκρη του περιπολικού και είδα την ένστολο αξι- ωματικό να κείτεται ανάσκελα καταμεσής του δρόμου, καλώντας αδύναμα σε βοήθεια και κρατώντας σφιχτά την κοιλιά της. Με τη φωνή της να σβήνει στον αψεγάδιαστο γαλάζιο ουρανό. «Όχι, Θεέ μου…σε παρακαλώ, Χριστέ μου…» Πόση ώρα είχε περάσει απ’ τη στιγμή που είχε δεχτεί τα πυρά; Τριάντα δεύτερα; Πολύς χρόνος με μια σφαίρα στα σωθικά. Ζωή ολόκληρη. Υπάρχει λόγος για τον οποίο τα περισσότερα τραύματα από πυρά στην κοιλιακή χώρα είναι θανατηφόρα ενώ τα περισσό- τερα τραύματα στην ίδια περιοχή από μαχαίρι δεν είναι. Η λάμα καταφέρει το τραύμα σε ένα μεμονωμένο σημείο, σε αντίθεση με τη σφαίρα που εξοστρακίζεται στο εσωτερικό της κοιλιάς, κατα- στρέφοντας ό,τι διαπερνά στο διάβα της. Αν το μαχαίρι δεν πετύχει αρτηρία ή έλικα του εντέρου, και προλάβεις να εισαχθείς στο χει- ρουργείο εγκαίρως, και εφόσον αποφύγεις τη μόλυνση –παρότι οι περισσότεροι κακοποιοί δεν είναι αρκούντως ευσυνείδητοι ώστε