Timeless: Ο Ντιέγκο και οι φύλακες του απερατλαντικού

25 h «Μπαμπά;» Ο Ντιέγκο γύρισε. Βρέθηκε και πάλι στη μέση του δω- ματίου… Μόνο που ο μπαμπάς του είχε χαθεί. Το ίδιο και το ρο- μπότ που έφτιαχνε. Κι όλα τα υπόλοιπα μαζί τους. Καμία σκαλωσιά δεν υπήρχε και το πάτωμα του εργαστηρίου ήταν άδειο. Εκτός από το τραπέζι όπου καθόταν ο Ντιέγκο. Το μάτι του ρομπότ είχε κι αυτό εξαφανιστεί, τώρα όμως κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον είχε κάνει την εμφάνισή του στη θέση του, αστράφτοντας στο χρυσαφένιο φως του ήλιου. Μια σανίδα βαρύτητας. Πάνω από ενάμισι μέτρο σε μή- κος, φτιαγμένη από ξύλο σημύδας, Κέβλαρ και χρώμιο, ήταν στολισμένη με κόκκινες και άσπρες ρίγες. Ο φορητός εξο- πλισμός ατμού και τα γάντια πλοήγησης βρίσκονταν δίπλα της. Από όλες τις θαυμαστές εφευρέσεις του πατέρα του, η αγαπημένη του Ντιέγκο ήταν οι σανίδες βαρύτητας. Είχαν πετάξει πολλές φορές με αυτές μαζί με τον φίλο του τον Πίτι γύρω από το εργαστήρι. Κι όμως, το θέαμα της σανίδας τον πλημμύρισε ανησυχία: το είχε ξαναδεί αυτό το όνειρο. Η σανίδα εμφανιζόταν πάντα αμέσως μετά την εξαφάνι- ση του μπαμπά του. Κάτι επικίνδυνο υπήρχε εδώ, κάτι που δεν μπορούσε να διακρίνει ξεκάθαρα. «Ντιέγκο». «Μπαμπά;» Ο Ντιέγκο κοίταξε στις σκιές. Δεν είχε ακου- στεί όμως σαν τον πατέρα του. «Ποιος είναι εκεί;» Η ανησυχία άδραχνε όλο και περισσότερο την κοιλιά του. Μπορεί να ήταν όνειρο, η αίσθηση του φόβου που ένιωθε όμως ήταν κάτι παραπάνω από αληθινή.