Θνητοί θεοί (Ο πόλεμος της θεάς 2)

[ 21 ] στους ώμους και τον λαιμό της. Η αποστολή έφτανε στο τέλος της. Σε λίγο θα μπορούσε να γυρίσει σπίτι. «Για την Αφροδίτη» είπε «τι ξέρεις;». «Τίποτα». ΗΔήμητρα τραβήχτηκε αθώα, κάνοντας τόσο λεπτό το δέρμα της που ηΑθηνά ένιωθε τα πετραδάκια της ερήμου κάτω από τα πόδια της. «Δίχως την Ήρα να την καθοδηγεί, η Αφροδίτη θακρυφτεί. Τόσογρήγορακαι τόσοκαλάπουδεθατηβρείτεποτέ». «Θα τη βρούμε». «Γιατί ρωτάς αφού δεν πρόκειται να ακούσεις;» ξέσπασε η Δήμητρα. «Γιατί μιλάς για την εκδίκηση μιας θνητής; Γιατί ανα- λαμβάνεις τις δικές της μάχες, αντί για τις δικές σου;» Η Αθηνά τράβηξε το βλέμμα της μακριά, στην άμμο. Στην αρχή ήταν ο θρήνος. Ο χαμός ενός αγαπημένου αδελφού. Ύστε- ρα ήρθε η ενοχή, από τις τόσες μέρες που παρακολουθούσε την Κασσάνδρα, το άδειο καβούκι του κοριτσιού που άφησε πίσω του ο Απόλλωνας. Είχε υποσχεθεί να τους φροντίζει όλους. Την Κασσάνδρα, την Άντι, τον Χένρι. Την είχε βάλει ο Απόλλωνας να υποσχεθεί. «Δεν ξέρω τι συμβαίνει» είπε σιγανά. «Ποτέ μέχρι τώρα… δεν κατάλαβα τον χρόνο. Δε σήμαινε τίποτα για μένα. Ποτέ δεν μπορούσα να κάνω λάθος. Δεν ξέρω πώς το καταφέρνουν οι θνητοί. Πώς ζουν μόνο μια φορά». «Αμφισβητείς τα ένστικτά σου». «Γιατί όχι; Όλα απλά τελειώνουν. Αυτό δεν είπες;» Η Δήμητρα ανασάλεψε στην άμμο. « Ίσως να κάνω λάθος. Νίκησες την Ήρα, δεν ήταν όμως εκείνη που το προκάλεσε όλο αυτό. Ίσως πρέπει να πολεμήσεις ό,τι ήταν αυτό που πραγμα- τικά το προκάλεσε». Το μάτι κοίταξε εξεταστικά. «Πες μου. Τι σκέφτεσαι;»