Θνητοί θεοί (Ο πόλεμος της θεάς 2)

[ 19 ] «Η Κασσάνδρα με έστειλε». ΗΔήμητρα στέναξε και το δέρμα ανασήκωσε την Αθηνά δέκα εκατοστά. Αναρωτήθηκε πώς εκτείνονταν οι πνεύμονες πάνω στην άμμο. Θα ήταν ενδιαφέρουσα η νεκροτομή, έτσι και έφτα- ναν ποτέ κάποιοι αρκετά θαρραλέοι επιστήμονες στο πτώμα της. «Το κορίτσι θέλει εκδίκηση» είπε η Δήμητρα. «Εσύ δε θα ήθελες;» ρώτησε η Αθηνά. Η Κασσάνδρα κατά- πινε την οργή και τα δάκρυα σαν καραμέλες. Τα σωθικά της κόντευαν να σκάσουν από δαύτα. «Οπόνος την καίει σαν φωτιά. Το αίμα της Αφροδίτης θα την έσβηνε». «Αλήθεια; Νομίζω πως ξέρεις ότι δεν είναι έτσι». Ίσως και να το ήξερε. Αυτό ήθελε όμως η Κασσάνδρα, και η Αθηνά της το χρωστούσε. «Κι η δική σου μάχη;» ρώτησε η Δήμητρα. «Ο δικός σου πόλεμος;» «Τι εννοείς; Βρήκαμε το όπλο. Κερδίσαμε μια μάχη. Δε βρή- καμε όμως απαντήσεις. Εξακολουθούμε να πεθαίνουμε». «Τι πίστευες πως θα γινόταν, Γκριζομάτα; Πως θα αφάνιζες την Ήρα και θα διαλύονταν τα φτερά στο αίμα σου; Πως ο Ερμής θα αφράτευε σαν καμιά παχιά αγελάδα; Πως εγώ θα ορθωνόμουν από το χώμα, λεία και απαλή σαν γυναίκα;» Το μάτι της Δήμη- τρας έκλεισε κουρασμένο ή θλιμμένο∙ ίσως και τα δύο. «Όλοι θέλουν απαντήσεις, Αθηνά. Μερικές φορές όμως η απάντηση είναι ότι όλα τα πράγματα απλά τελειώνουν». «Αυτή είναι η απάντηση και τώρα;» «Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως εσύ δεν το πιστεύεις. Αν το πί- στευες, θα έφευγες και θα αφηνόσουν να σε κατασπαράξουν οι λύκοι. Θα έβαφες με ακόμα περισσότερα χρώματα πόρνης τα μαλλιά σου».