Θνητοί θεοί (Ο πόλεμος της θεάς 2)

[ 18 ] σώμα της, με τις βλεφαρίδες να ανοιγοκλείνουν μεγαλύτερες κι από καμήλας. «Η θεά της μάχης επιστρέφει» είπε η Δήμητρα. «Με σκισμέ- νο τζιν και υποψία μπλούζας». Το μάτι μισόκλεισε. «Το πετρά- δι στη μύτη σου χάθηκε». «Το έβγαλα. Παρακαλώ». Κάτω από τα πόδια της το δέρμα τραβήχτηκε και δυο σφιγμένα χείλη αναδύθηκαν. «Αν ήρθες να μου πεις τα νέα σου, τα έχω μάθει. Βρήκες το κορίτσι». «Το κορίτσι που σκοτώνει θεούς» είπε η Αθηνά. Το μάτι μισόκλεισε. «Αλήθεια; Πράγματι τους σκοτώνει;» «Μην ενθουσιάζεσαι» μουρμούρισε η Αθηνά. «Δε θα την κουβαλήσω εδώ στη μέση του πουθενά για να σε κανονίσει. Σκοτώνει θεούς, δεν προσφέρει ευθανασία». «Πρόσεχε, Γκριζομάτα. Μη με προσβάλλεις. Εσύ τουλάχι- στον πεθαίνεις μοιάζοντας κάπως με τον εαυτό σου. Εγώ είμαι ένα απλό χαλί από δέρμα. Όρνια ανακουφίζονται πάνω στο πρό- σωπό μου κι είμαι αναγκασμένη να τρώω περαστικές σαύρες». Η Δήμητρα πήρε μια ανάσα. «Γιατί ήρθες ίσαμε δω; Μήπως για να καυχηθείς; Για να αφηγηθείς τη νίκη σου; Πες μου πώς πέ- θανε ο θαλασσινός αδελφός μου». Η Αθηνά σταύρωσε τα χέρια. Νίκη, το αποκαλούσε η Δήμη- τρα. Ενώ έχασαν τον Απόλλωνα. Είχε πεθάνει σαν θνητός και τον είχαν θάψει με όνομα θνητού σε νεκροταφείο του Κίνκεϊντ, ενώ θα έπρεπε να του έχουν χτίσει ναό. Αλλά, ναι. Σαν νίκη τής είχε φανεί. «Με έστειλαν να σε ρωτήσω αν ξέρεις τι απέγινε η Αφροδίτη» είπε τελικά. «Σε έστειλαν; Ποιος θα μπορούσε να σε στείλει;»