Θνητοί θεοί (Ο πόλεμος της θεάς 2)

[ 17 ] την άμμο. Από στιγμή σε στιγμή το ζαρωμένο μάτι της Δήμητρας θα εμφανιζόταν να ανοιγοκλείνει ανάμεσα στα πόδια της. Αν δεν ήταν προσεκτική, μπορεί να το πατούσε. Ήταν η πρώτη φορά που η Αθηνά επέστρεφε στη θεία της από τότε που την είχε βρει στην έρημο και είχε μάθει για την Κασ- σάνδρα. Ήταν το κλειδί για όλα, της είχε πει η Δήμητρα. Και έλεγε αλήθεια. Τρεις μήνες είχαν περάσει από τότε που αντιμε- τώπισαν την Ήρα, από τότε που η Κασσάνδρα έβαλε τα χέρια πάνω της και τη σκότωσε. Από τότε που είχε κάνει την Ήρα άγαλμα. Τρεις μήνες από τότε που ο Ερμής και ο Απόλλωνας είχαν διαμελίσει τον Ποσειδώνα στη λίμνη Σένεκα. Από τότε που είχαν αφήσει τον Απόλλωνα να αναπαυθεί κάτω από τη γη. Τα σκούρα μαλλιά της Αθηνάς έκαιγαν τους ώμους της. Η διαδρομή στην έρημο το προηγούμενο βράδυ την είχε κυριολε- κτικά παγώσει, κάτω από τον ήλιο όμως ένιωθε σαν βούτυρο που έλιωνε βασανιστικά. Το σχέδιό της ήταν να καλύψει τα τατουάζ στους καρπούς της, να ντυθεί σεμνά και να αποφύγει τα σχόλια της Δήμητρας για τις πόρνες. Δε θα γινόταν όμως τίποτα τέτοιο. Είχε πετάξει το σακάκι σχεδόν μόλις άρχισε να περπατά πάνω στο δέρμα της θείας της και δεν είχε μπει καν στον κόπο να το σύρει μαζί της. «Τόσο σύντομα επέστρεψες;» Γύρισε απότομα μόλις άκουσε την αλλόκοτη ασώματη φωνή της Δήμητρας, που έμοιαζε να έρχεται ταυτόχρονα από παντού, μαζί με την πνοή του ανέμου. «Τι θέλεις τούτη τη φορά;» Η Αθηνά δεν αποκρίθηκε. Κοιτούσε με προσοχή το ζαρωμέ- νο δέρμα για να βρει το μάτι, πλατύ και θολό. Όταν το βρήκε, στάθηκε στην άκρη του και το κοίταξε. Εκείνο στράφηκε στο