Θέα Ακρόπολη

20 ΛΟΥΚΙΑ ΔΕΡΒΗ σαν να όριζε μ’ αυτόν τον τρόπο την κυριαρχία της, σαν ο όροφος να ήταν δικός της. Σήμερα όμως δεν μπορούσε να το κάνει γιατί ήταν δίπλα της η «βδέλλα», το «κολλητήρι». Όταν της ερχόταν αυτή η παρόρμηση, οι πίνακες άλλαζαν δωμάτια, κυκλοφορούσαν σαν να διάλεγαν οι ίδιοι τους πελάτες, στη θέση του ελαιώνα η Θέκλα έβαζε τη θαλασσο- γραφία και τούμπαλιν, άλλαζε τις νεκρές φύσεις με τους καταπράσινους βασιλικούς και τα έλατα. Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι, ούτε η υπεύθυνη ορόφου ούτε η άλλη κα- μαριέρα του έβδομου, η κακομοίρα η Φώφη, που δούλευε χωρίς να κοιτάει γύρω της, σαν αόμματη. Σ’ έναν πίνακα, ωστόσο, δεν τολμούσε να αλλάξει θέση. Ήταν «Ηπροσμονή» τουΛύτρα, τουΝικηφόρου Λύτρα από το νησί της, ο πίνακας φάτσα στο ασανσέρ των πελατών, ο οποίος στόλιζε και το γραφείο του γυμνασιάρχη στο σχολείο της στην Τήνο. «Το αποσμητικό;» ρώτησε η εκπαιδευόμενη τη Θέκλα μόλις την είδε στην είσοδο του δωματίου 715. «Στο κάτω ράφι δεξιά, στο καρότσι μου». «Δεν είναι. Πριν λίγο κοίταξα». «Πάντα εκεί ήταν και πάντα εκεί θα είναι». Η εκπαιδευόμενη, σκεφτική, ξανάψαξε το καρότσι έξω από το δωμάτιο. Το ακριβό φόρεμα δεν μπορούσε να κρύψει το σώμα της, τις χοντρές γάμπες και τη φαρδιά μέση. «Ναι, εδώ ήταν. Στραβωμάρα». Αν έκανε αυτή τη δουλειά για λίγο καιρό ακόμα, η μικρή