Θέα Ακρόπολη

ΘΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ 19 Η άλλη την κοίταξε στην αρχή σαν χαμένη, προσπαθώ- ντας να καταλάβει τι σχέση μπορεί να είχε η καμαριέρα του έβδομου με τους πίνακες. «Είναι αντίγραφα φυσικά» έκανε αμήχανη. «Όχι, εννοώ για τoυς ζωγράφους. Μπορεί να ήθελαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Γι’ αυτό να ζωγράφιζαν». «Χμ…» έκανε η εκπαιδευόμενη και πήρε ένα στοχαστικό ύφος, βάζοντας τα λερωμένα σεντόνια σε μια μαύρη πλα- στική σακούλα σαν να εξαφάνιζε μια χιονοστιβάδα σε κά- ποια μαύρη τρύπα. «Κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Ούτε καν οι ζωγράφοι» είπε ύστερα από λίγο με σιγουριά. «Εγώ πάντως γι’ αυτούς τους πίνακες δουλεύω εδώ. Και για τη θέα στην Ακρόπολη» είπε η Θέκλα. «Δεν σ’ αρέσει η δουλειά που κάνεις;» «Το ξέρεις ότι η λέξη “δουλειά” βγαίνει από τη λέξη “δου- λεία”;» ρώτησε η Θέκλα, αποφεύγοντας να απαντήσει. «Πού το ξέρεις;» «Μου το είπε η δικηγόρος μου. Αν είχα λίγα λεφτά, θα πήγαινα συνέχεια σε γραφεία δικηγόρων να μιλάω μαζί τους, ξέρουν πολλά αυτοί για τη ζωή. Όλα είναι πιο εύκολα αν έχεις λίγα λεφτά». Δεν της είπε όμως τι άλλο έκανε στον έβδομο κάθε δυο μήνες. Κάθε δυο μήνες η Θέκλα έκανε έρωτα με τον Πριβά- λοφ, μετά έμπαινε στα άδεια δωμάτια του ορόφου και άλ- λαζε τους πίνακες. Το έκανε αυτό έτσι, σαν επανάσταση,