Θέα Ακρόπολη

18 ΛΟΥΚΙΑ ΔΕΡΒΗ βλέποντάς τον να κλαίει έξω από την αίθουσα του δικαστη- ρίου, κι ας την ικέτευε να τον συγχωρήσει, να τα ξαναβρού- νε και τι στον κόσμο. Το πρόβλημά της για σήμερα ήταν αυτή η εκπαιδευόμενη, η βδέλλα, το κολλητήρι, συνεχώς πίσω της από την προη- γούμενη μέρα∙ την είχαν στείλει δίπλα της να δει πώς δου- λεύουν οι καμαριέρες, για μια βδομάδα λέει, να μάθει λίγο από όλα τα πόστα του ξενοδοχείου για όταν θα γινόταν στέ- λεχος, δηλαδή κάποια μέρα σύντομα. Η Θέκλα κατάλαβε πως η μικρή είχε γερό «δόντι» και δεν θ’ αργούσε να πιάσει υψηλή θέση, καμία άλλη δεν της είχαν στείλει από όσες προορίζονταν για στελέχη. Κοίτα, κοίτα πώς την παρακολουθούσε καθώς έστρωνε το κρεβάτι, σαν να έβλεπε εξωγήινο, μα καλά, δεν ήξερε τι είναι το Ajax, «φστ φστ, τα κάνει αόρατα» της είπε, «ποια;» τη ρώτησε η άλλη · αυτό ήταν, είχε καταλήξει πλέον ηΘέκλα, ήταν και η εκπαιδευόμενη ένας άνθρωπος έξω από τη ζωή, σαν κάποιους πελάτες του ξενοδοχείου. «Τι σκέφτεσαι, Θέκλα;» τη ρώτησε η εκπαιδευόμενη μό- λις έστρωσε το κρεβάτι του 701. «Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γι’ αυτούς τους πίνακες στα δω- μάτια;»