Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 10 ] μου έστειλε την εικόνα. Έχω πια βάλει τηλέφωνο και στην Τήνο, έχω τον αριθμό 31532. Είναι ο μόνος αριθ- μός τηλεφώνου μου που δεν ξέρεις. Οι άλλοι δεν έχουν αλλάξει. Στέκομαι στην είσοδο του δωματίου κι αναρωτιέμαι αν έχω τη δύναμη ν’ ανέβω την ξύλινη σκάλα που οδη- γεί στο πατάρι, αν έχω διάθεση να καθίσω στο γραφείο μου. Γδύνομαι και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Συνήθως πη- γαίνω για μπάνιο κατά τη μία και δεν είναι ακόμη ούτε δώδεκα. Δεν βιάζομαι να περάσει η ώρα, σαν να θεωρώ πολύτιμο τον χρόνο που σπαταλώ χαζεύοντας το τα- βάνι. Βαστάω με το ένα χέρι την πίπα και με το άλλο τον σβέρκο μου. Πότε πότε ανασηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάζω την πόρτα που είναι μισάνοιχτη. Μετά εξε- τάζω πάλι το ταβάνι. Το διασχίζουν θολές δέσμες φω- τός που ξεκινούν από το κλειστό παράθυρο και ανα- πτύσσονται σε σχήμα ακτινωτό. Δεν υπάρχουν λεκέδες σαν αυτούς που βλέπαμε στους τοίχους της Σαντορί- νης. Ο σοβάς τους ήταν φουσκωμένος από την υγρα- σία, θυμάσαι; Και οι λεκέδες δημιουργήματα της υγρα- σίας πρέπει να ήταν. – Δεν μοιάζει με εγγλέζικο νυφικό αυτός ο λεκές; μου έλεγες. Υπήρχαν λεκέδες που έμοιαζαν με εγγλέζικα νυφικά