Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα

ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΝΆΩ ΚΆΘΕ ΜΈΡΑ [ 9 ] μια εκπομπή της γαλλικής τηλεόρασης, μου ζήτησαν να περιγράφω το παρισινό μου διαμέρισμα. Ομολόγησα λοιπόν πόσο μικρό είναι, πράγμα που εντυπωσίασε έναν συνάδελφο, παρόντα στη συζήτηση. – Ώστε σας εμπνέουν οι μικροί χώροι! είπε με έμφαση. – Όχι, τον διόρθωσα, δεν με εμπνέουν, απλά τα οικο- νομικά μου δεν μου επιτρέπουν να ζω σε μεγαλύτερους. Είναι αλήθεια ότι ξεχνάω πού βρίσκομαι όταν γρά- φω. Η σελίδα πάνω στην οποία είμαι σκυμμένος μου φαίνεται απέραντη σαν πλατεία. Στρώνω μια τεράστια πλατεία με μικρά μαύρα βότσαλα. Θα σου μιλήσω και για τα οικονομικά μου κάποια στιγμή, πάντως μην ανη- συχείς, δεν είναι άθλια. Σουλατσάρω αναβάλλοντας γι’ αργότερα οποιαδή- ποτε δραστηριότητα. Το πάτωμα είναι δροσερό. Κατα- λήγω στο μεγάλο δωμάτιο στο οποίο έχει προστεθεί ένα τζάκι. Πέρσι τον χειμώνα κατασκευάστηκε κι αυτό, από άλλο μάστορα, τον Αντώνη. Του έδινα οδηγίες από το τηλέφωνο όταν το έχτιζε, ήμουν τότε στο Παρίσι. Τον φανταζόμουν να τρυπάει τον τοίχο, να φτιάχνει λάσπη, να τοποθετεί όμορφα τη μια πέτρα πάνω στην άλλη. Η σκόνη που διέκρινα πάνω στο γραφείο μου ενώ του μι- λούσα νόμιζα ότι ήταν προϊόν της τρύπας που είχε ανοίξει. Όταν τελείωσε, φωτογράφισε το έργο του και