Θα γίνω ποτάμι

18 S H E L L E Y R E A D τίποτα ασυνήθιστο καθώς συνέχισα με την τακτοποίηση του σπιτιού, φρόντισα τα πειθήνια ζώα στις στάνες, μάζε- ψα δυο καλάθια γινωμένα ροδάκινα στην πρωινή αύρα και ολοκλήρωσα τις καθημερινές διανομές μου, σέρνοντας το σαραβαλιασμένο καρότσι πίσω απ’ το ποδήλατό μου, κι έπειτα επέστρεψα στο σπίτι για ναμαγειρέψωμεσημεριανό. Μα τελικά κατάλαβα πώς το εξαιρετικό καραδοκεί πίσω από το συνηθισμένο, όπως ακριβώς ο σκοτεινός, μυστηρι- ώδης κόσμος κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. «Αποδώ πάνε παντού» του απάντησα. Δεν προσπάθησα να κάνω την έξυπνη, ούτε να τραβήξω την προσοχή του, αλλά η στάση του σώματός του και το αχνό του χαμόγελο φανέρωσαν ότι βρήκε την απάντησή μου διασκεδαστική. Κι έτσι όπως με κοιτούσε, έκανε τα σωθικά μου να φουντώσουν. «Είναι πολύ μικρή η πόλη, γι’ αυτό» πρόσθεσα επεξηγη- ματικά, προσπαθώντας ναβάλωταπράγματαστηθέσητους, να ξεκαθαρίσωπως δενήμουναπ’ τις κοπέλεςπουκυνηγούν τ’ αγόρια, ούτε που τους χαμογελάνε στα καλά καθούμενα. Τα μάτια του ξένου ήταν μαύρα και λαμπερά σαν φτερά κόρακα · και καλοσυνάτα –πιο πολύ αυτό θυμάμαι, από κεί- νη την πρώτη ματιά μέχρι το ύστατο βλέμμα–, με μια ευ- γένεια που έμοιαζε να πηγάζει απ’ τα εσώψυχά του και να ξεχύνεται σαν από πλημμυρισμένο πηγάδι. Με περιεργά- στηκε λίγο, εξακολουθώντας να χαμογελάει, έπειτα ανα- σήκωσε πάλι το γείσο του καπέλου του και συνέχισε να περπατάει προς το πανδοχείο του Ντάνλαπ, προς το τέλος της οδού Μέιν.