Θα γίνω ποτάμι

36 S H E L L E Y R E A D ο Γουίλ το ευχαριστήθηκε. Απολύτως τίποτα, που να πάρει η ευχή, επανέλαβα μέσα μου, σοκαρισμένη με την επαναστα- τική απόφαση, αλλά και με τη γλώσσα μου. Θα άφηνα τον αδελφόμου νακοιμάται στα χώματα.Θα έφευγα στην αγκα- λιά ενός ξένου. Έτρεμα. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο πόνος ή ο θυμός ή οι πρώτες σπίθες του έρωτα –ή ίσως κι όλα αυτά μαζί–, πά- ντως το κορμί μου ριγούσε λες κι ο Γουίλ με είχε μόλις βγάλει από μια παγωμένη λίμνη. Τα χέρια μου τύλιγαν τον μυώδη λαιμό του, καθώς περπατούσε. Κουνούσε πά- νω κάτω το κεφάλι, από το τράβηγμά μου, σαν να συμ- φωνούσε με κάτι γνέφοντας. Ένιωθα ανάλαφρη στην αγκαλιά του, σαν παιδάκι, και ευκολόπιστη. Δεν ήταν του χαρακτήρα μου να αποδέχομαι τόσο εύκολα βοήθεια και προστασία, να αντιμετωπίζω με ελάχιστη καχυποψία τις προθέσεις ενός άγνωστου αγοριού. Ωστόσο αυτό το κορίτσι στην αγκαλιά του ήμουν πράγματι εγώ. Και δια- σχίζαμε το μονοπάτι που έπαιρνα μια ολόκληρη ζωή με έναν τρόπο πρωτόγνωρο για μένα, σαν όλα γύρω μου να μεταμορφώνονταν ελαφρώς. Ο πατέρας μου μάλλον θα μας περίμενε ήδη στη φάρμα και ο θείος Ογκ σίγουρα θα καθόταν στο αναπηρικό καροτσάκι του, δίπλα στο παρά- θυρο ή στην μπροστινή βεράντα, ως συνήθως · καθένας τους δυνητικός μάρτυρας αυτής της εικόνας, του ξένου να με κουβαλάει αγκαλιά στους αγρούς. Όμως, ύστερα από χρόνια ολόκληρα που τα πέρασα με τον φόβο της κρίσης του πατέρα μου και της οργής του θείου Ογκ, δεν με ένοιαζε πια καθόλου τι θα σκέφτονταν, ούτε πώς θα