Θα γίνω ποτάμι

35 Θ Α Γ Ι Ν Ω Π Ο Τ Α Μ Ι δή… μικροπράγματα. Μα συνήθως, οι μικρές, μοιραίες ανατροπές είναι εκείνες που αλλάζουν βαθιά τη ζωή μας – η προκλητική κραυγή του σφυρίγματος ενός τρένου που κουβαλάει κάρβουνα, η ερώτηση ενός ξένου σε μια δια- σταύρωση, ένα καφετί μπουκάλι μπίρα στο χώμα. Όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας για το αντίθε- το, τις στιγμές που μας πλάθουν δεν γίνεται να τις τραβή- ξουμε προσεκτικά απ’ το κλαδί σαν ώριμα και νόστιμα ρο- δάκινα. Στην ατέρμονη, μπερδεμένη πορεία προς τον εαυτό μας, μαζεύουμε τη σοδειά που μας δίνεται. Έμεινα πεσμένη στο χώμα, αποπροσανατολισμένη, για μια στιγμή. ΟΣεθ γελούσε σιγανά κι έπειτα σώπασε. Πόνος διαπέρασε τοπόδι μου. Καθώς ανασήκωσα ζωηρά το στήθος απ’ το χώμα, τα χέρια του Γουίλ γλίστρησαν ξαφνικά από κάτω μου με τη σιγουριά γαμπρού που παίρνει στην αγκα- λιά του τη νύφη. Κι ενώ τριγύρω δεν υπήρχε κανένα κατώ- φλι –παρά ένας αγρός με μαραμένες χρυσόβεργες και ψηλό ξεραμένο χορτάρι–, θυμάμαι εκείνη τη στιγμήως την απαρ- χή μας. Δεν με ξάφνιασε το άγγιγμά του, ούτε αντιστάθη- κα στη γλυκιά αγκαλιά του, καθώς με σήκωσε αβίαστα και με κράτησε σφιχτά στο καρβουνιασμένο στήθος του, δεν προσπάθησα, αφελώς, να περπατήσω με τον πονεμένο αστράγαλό μου. «Με ακολούθησες» του είπα κοφτά. «Αμέ» απάντησε εκείνος, χαμηλώνοντας το βλέμμα του στονΣεθ,πουήτανσωριασμένοςστηνάκρητουμονοπατιού, ημιλιπόθυμος. «Τι θα τον κάνουμε αυτόν;» ρώτησε ο Γουίλ. «Απολύτως τίποτα, που να πάρει η ευχή» απάντησα κι