Θα γίνω ποτάμι

34 S H E L L E Y R E A D χωρίς να τσακώνεται μαζί μου. Ίσως ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν τον ένοιαζε ή ίσως ήξερε, όπως κι εγώ, ότι έπρεπε οπωσδήποτε να βρίσκεται στο χοιροστάσιο προτού ο ήλιος κρυφτεί πίσω απ’ τη βουνοκορφή. Στρίψαμε στη Νορθ Λόρα. Κατέληγε σε αδιέξοδο, απ’ όπου ένα στενό, ποδοπατημένο μονοπάτι οδηγούσε στη φάρμα μας, φιδογυρίζοντας ανάμεσα στα αγριόχορτα, πέ- ρα από την πευκόφυτη έκταση της τρελό Ρούμπι-Άλις Έικερ και μέσααπό έναμεγάλο χορταριασμένο χωράφι. Αυτήήταν η γρηγορότερη διαδρομή από την πόλη στη φάρμα και με τον Σεθ την είχαμε διανύσει χιλιάδες φορές. Όταν ήμασταν παιδιά, η μητέρα ανέθετε στον Σεθ να με προσέχει όταν παίρναμε αυτό το μονοπάτι, στον πηγαιμό ή στον γυρισμό, κι ας ήταν μικρότερός μου και λιγότερο υπεύθυνος, απλώς και μόνο επειδή ήταν αγόρι. Καθώς μεγαλώναμε, τον πρό- σεχα εγώ, όχι επειδή μου το επέβαλε κάποιος, αλλά επειδή έπρεπε, για το καλό μου, για το καλό του, αλλά και για το καλό του μπαμπά. Μα όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπο- ρούσα να γλιτώσω τον Σεθ από τις διαβολιές του κι είχα βαρεθεί τρομερά να προσπαθώ. Τον έσπρωχνα, λοιπόν, για να βιαστεί, εκεί στο μονο- πάτι, ενώ αυτός τρέκλιζε κι έβριζε. Ξαφνικά, η μπίρα γλί- στρησε απ’ το χέρι του. Πριν προλάβω ν’ αντιληφθώ το μπουκάλι στο μονοπάτι, το πάτησα και σκόνταψα, σπρώ- χνοντας κάτω τον Σεθ και καταλήγοντας κι εγώ στο χώμα. Ένα μεθυσμένο αγόρι που του πέφτουν πράγματα απ’ τα χέρια, ένα πεσμένο μπουκάλι, ένας στραμπουληγμένος αστράγαλος, το σκισμένο μανίκι ενός φουστανιού, δηλα-