Θα γίνω ποτάμι

32 S H E L L E Y R E A D Ο αδελφός μου, ο Σεθ, στεκόταν όρθιος εκεί, τρεκλίζο- ντας στη μέση του δρόμου, με το αριστερό του χέρι να σφίγγει τον λαιμό ενός καφετιού μπουκαλιού μπίρας. «Τόρι, μακριά απ’ αυτόν τον παλιοβρομιάρη!» είπε δεί- χνοντας τον Γουίλ με το μπουκάλι, με την μπίρα να χύνεται στο χώμα. «Οαδελφός μου.Μεθυσμένος» ψέλλισα στον Γουίλ ανα- στενάζοντας. Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλοπάτια του παν- δοχείου αγανακτισμένη –«Πρέπει να φύγω»– κι έσπευσα στο πλευρό του Σεθ, προτού δημιουργήσει κανένα πρό- βλημα. «Ποιος είναι αυτός ο μπάσταρδος;» μούγκρισε ο Σεθ, μ’ ένα Λάκι Στράικ να κρέμεται απ’ τα χείλη του, σαν να απευ- θυνόταν περισσότερο στον Γουίλ παρά σ’ εμένα. «Κανένας» απάντησα, σπρώχνοντας τον Σεθ για να τον κάνω να προχωρήσει, με το ένα χέρι γύρω απ’ τους ώμους του, σαν να κρατάω τα γκέμια ενός απρόθυμου μουλαριού, οδηγώντας τον προς τη διασταύρωση Νορθ Λόρα. Αν και πάνω από έναν χρόνο μικρότερός μου, ο Σεθ με πέρασε στο ύψος λίγο πριν κλείσει τα δεκαπέντε και ψήλωσε τουλάχιστον άλλα πέντε εκατοστά στους επό- μενους έξι μήνες. Βέβαια, εγώ δεν ήμουν ψηλό κορίτσι και ο Σεθ, σε σχέση με άλλα αγόρια της ηλικίας του, ήταν κοντός, γεροδεμένος, με κορμοστασιά και ιδιοσυγκρασία πυγμάχου. «Ένα αγόρι που μου ζήτησε οδηγίες» είπα ψέματα, αν και μέχρι πριν από δεκαπέντε λεπτά ήταν αλήθεια. «Ένας απλός περαστικός».