Θα γίνω ποτάμι

30 S H E L L E Y R E A D αγνοούσα, πράγμα που αποδείχτηκε τελικά σωστό. Αργό- τερα, θα μου μάθαινε πόσο αληθινή μπορεί να είναι η ζωή απογυμνωμένη από όλα, εκτός από τα απαραίτητα, και πώς, εν κατακλείδι, τίποτα δεν έχει σημασία πέρα από την επιμονή σου να συνεχίσεις να ζεις. Αν μου το έλεγε τότε, δεν θα τον πίστευα. Ωστόσο, ο χρόνος κινεί τα νήματα της ζωής μας. Δεν έβρισκα δικαιολογία για να τον ακολουθήσω στο πανδοχείο των Ντάνλαπ. Ακόμα κι αν δεν ήμουν παρέα με ένα παράξενο αγόρι, ένα κορίτσι ποτέ δεν θα έπρεπε να πηγαίνει σε πανδοχεία χωρίς σοβαρό λόγο και έμπιστο συ- νοδό. Επίσης, πλησίαζε η ώρα του βραδινού φαγητού και, εντωμεταξύ, έπρεπε να ξεκολλήσω τον Σεθ από το τραπέ- ζι του πόκερ και να τον πάω σηκωτό σπίτι, προτού γυρίσει ο μπαμπάς που ξεφόρτωνε τα δεμάτια με τα άχυρα του κυρίου Μίτσελ. Άφησα να εννοηθεί ότι ήρθε η ώρα να χωριστούμε μ’ έναν αναστεναγμό κι ένα «Λοιπόν…» μα δεν απομακρύν- θηκα. Περίμενα να πει εκείνος κάτι, να κάνει την επόμενη κίνηση, όμως διατήρησε και πάλι την ίδια χαλαρή σιωπή του, χαμογελώντας μου, κοιτώντας πού και πού τον ουρα- νό, σαν να προσπαθούσε να διαβάσει κάτι στα αχνά σύννε- φα του απόβραδου. «Μάλλον πρέπει να πηγαίνω» είπα τελικά. «Να ετοιμά- σω το βραδινό και τα σχετικά». Ο Γουίλ κοίταξε πάλι τον ουρανό και με ρώτησε αν θέλω να ξανασυναντηθούμε την επόμενη μέρα, να του δείξω τα κατατόπια, να φάμε παρέα κανένα γλυκό ή κάτι τέτοιο.