Θα γίνω ποτάμι

24 S H E L L E Y R E A D μωρό της, έτοιμη να με προσπεράσει, τινάχτηκα σαν τρο- μαγμένο σκιουράκι. ΗκυρίαΜπερνέτ χαμογέλασε υποψιασμένα και τα λεπτά βγαλμέναφρύδιατηςανασηκώθηκαν,προδίδοντας τηβουβή απορία της, ενώπέταξε κοφτά το υποκοριστικόμου: «Τόρι». Μετά βίας κατάφερα να γνέψω ευγενικά, ούτε που θυ- μόμουν το όνομα του μωρού ούτε που άπλωσα το χέρι για να χαϊδέψω τα ξανθά μαλλάκια του. Οξένος έκανε ένα επιδέξιο βήμα στο πλάι για να περάσει η κυρίαΜπερνέτ. Εκείνη τον κοίταξε από πάνωμέχρι κάτω, με απορία, και χαμογέλασε μαγκωμένα όταν ανασήκωσε το καπέλο του και τη χαιρέτησε με ένα «κυρία μου». Έπειτα κοίταξε εμένα, συνοφρυωμένη, σαν να προσπαθούσε να λύσει έναν γρίφο και, τελικά, συνέχισε τον δρόμο της. Ήμασταν πράγματι ένας γρίφος, αυτό το αγόρι κι εγώ. Ιδού ο γρίφος: Άπαξ και τις δέσεις, έχουν κοινή μοίρα. Τι είναι; Ιδού η απάντηση: Μαριονέτες δεμένες με τον ίδιο σπάγκο. «Βικτόρια» είπε χαλαρά, όταν τελικά γύρισε και με κοί- ταξε κατάματα. «Μ’ ακολουθείς;» Προφανώς ήταν η σειρά του να κάνει τον έξυπνο και χαμογέλασε σαν να διασκέδα- ζε εξίσου με το δικό του αστείο όσο και μ’ εκείνο που νό- μιζε ότι είχα κάνει εγώ. Κόμπιασα σαν παιδάκι που το τσάκωσαν να κλέβει μια δεκάρα κι εντέλει κατάφερα να πω μόνο ένα κοφτό «Όχι». Σταύρωσε τα μελαψά χέρια του και δεν μίλησε. Δεν κα- ταλάβαινα εάν σκεφτόταν την ερώτησή του ή εμένα ή ίσως το τυχαίο της στιγμής.