Θα γίνω ποτάμι

22 S H E L L E Y R E A D τε μου μίλησαν ποτέ για έρωτα, μα τότε συνειδητοποίησα ότι τον είχαν βιώσει με τον δικό τους σιωπηρό τρόπο. Έμα- θα από τη διακριτική σχέση τους –και από το στεγνό, απο- φασιστικό βλέμμα του πατέρα μου όταν αργότερα μπήκε σπίτι και μοιράστηκε την είδηση του θανάτου της μητέρας μας με τον Σεθ κι εμένα– ότι ο έρωτας είναι προσωπική υπόθεση, ανάμεσα σε δύο μόνο πλάσματα που τον καλλιερ­ γούν και ταυτόχρονα θρηνούν γι’ αυτόν. Σε αυτά ανήκει και σε κανέναν άλλον, σαν μυστικός θησαυρός, σαν ανέκδοτο ποίημα. Δεν γνώριζα, λοιπόν, τίποτα παραπάνω, ιδίως για τις απαρχές του έρωτα, γι’ αυτή την ανεξήγητη έλξη που νιώ- θει ο ένας για τον άλλον, για τον λόγο που κάποιο αγόρι σε προσπερνά δίχως να το προσέξεις, ενώ κάποιο άλλο σε ελ- κύει με μια δύναμη αναμφισβήτητη, σαν τη βαρύτητα, κι έκτοτε κυριεύεσαι από πόθο ολοκληρωτικά. Μισόπερίπου τετράγωνο χώριζε αυτό το αγόρι απόμένα, καθώς περπατούσαμε στο ίδιο στενό πεζοδρόμιο, την ίδια στιγμή, στο ίδιο πουθενά, κάπου στο Κολοράντο. Τον ακο- λουθούσα και σκεφτόμουν πως, απ’ όπου κι αν είχε έρθει, απ’ όποιο μέρος, με όποια βιώματα, εκείνος κι εγώ είχαμε ζήσει τα δεκαεπτά χρόνια μας –εκείνος ίσως να είχε ζήσει κάναν χρόνο περισσότερο ή λιγότερο– αγνοώντας παντελώς την ύπαρξη ο ένας του άλλου πάνω σε τούτη τη γη. Όμως τώρα, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, για κάποιον λόγο, οι ζωές μας διασταυρώνονταν όπως ακριβώς και ηΝορθ Λόρα με την οδό Μέιν. Η καρδιά μου σφυροκοπούσε, καθώς η απόσταση μετα-