Θάρρος ή αλήθεια

Θ Α Ρ Ρ Ο Σ Ή Α Λ Η Θ Ε Ι Α 11 γιορτή, πριν από έναν χρόνο περίπου. Οι λέξεις απλώς βγήκαν από το στόμα της. Όταν είδε πόσο σοκαρίστηκε ο νεαρός με τον οποίον μιλούσε, ένιωσε ένα απελευθερωτικό, σχεδόν μεθυστικό συναίσθημα. Για τη Λιβ, η μητέρα της είναι σαν να μην υπάρχει. Και ό,τι δεν υπάρχει δεν μπορεί να μας απογοητεύσει. Ο ταξιτζής κλείνει τα μάτια. Η Λιβ αισθάνεται απόλαυ- ση · μια απόλαυση που τη ζεσταίνει βαθιά μέσα της. Ο τα- ξιτζής χάνει τον έλεγχο. Τραυλίζει. Ψάχνει να βρει λέξεις, προσπαθεί να πει οτιδήποτε για να την παρηγορήσει, ωστό- σο τελικά αναγκάζεται να συμβιβαστεί και απλώς να μουρ- μουρίσει κάτι. «Συλλυπητήρια». «Ευχαριστώ… Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν πολύ δεμένες». Το τοπίο έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου γίνεται όλο και πιο γνώριμο. Εδώ, στον πορθμό του Σκούρου, έξω από τη Στοκχόλμη, μεγάλωσε. Η οικογένειά της μετακόμισε από το Ερεμπρού όταν η Λιβ ήταν τεσσάρων. Οι βίλες είναι μεγάλες, με θέα στον στενό πορθμό. Οι ομορφότερες έχουν τον δικό τους κήπο δίπλα στη θάλασσα. Κοιτώντας τες από μια βάρκα, τα τεράστια παράθυρα μεταμορφώνονται σε ενυδρεία μέσα στα οποία ζουν οι πλούσιοι. Η Λιβ ξέρει. Η οικογένειά της ζει σε ένα από αυτά τα ενυδρεία. Στα δρο- μάκια κυκλοφορούν μόνο ταξί. Τα SUV και τα σπορ αμάξια στέκονται παρκαρισμένα στον δρόμο ή αναπαύονται στα γκαράζ. Τα περισσότερα σπίτια είναι θεοσκότεινα, σίγουρα οι κάτοικοι του Σκούρου γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά κά- που στο εξωτερικό. Στο Σαμονί, στις Σεϋχέλλες, στο Σεντ