Θάνατος στη Βενετία

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ | 17 πολλούς μήνες απ’ τη δουλειά του, του φαινόταν υπερβολικά επιπόλαιη και αντίθετη στα σχέδιά του· δεν έπρεπε να την πάρει στα σοβαρά. Κι όμως, ήξερε πολύ καλά για ποιο λόγο είχε μπει στον πειρασμό αυτό. Μια σφοδρή επιθυμία να απο­ δράσει ήταν αυτό που ομολογούσε στον ίδιο του τον εαυτό, αυτή η λαχτάρα για το μακρινό και το καινούριο, αυτός ο πόθος για ελευθερία, ανακούφιση και λήθη, μια επιθυμία να απομακρυνθεί από τον τόπο της δουλειάς, από την καθη­ μερινή ρουτίνα μιας άτεγκτης, σκληρής και παράφορης υπη­ ρεσίας. Την αγαπούσε βέβαια και είχε ήδη αγαπήσει σχεδόν και τον εκνευριστικό, αέναο αγώνα ανάμεσα στην επίμονη, περήφανη και δοκιμασμένη θέλησή του και την προϊούσα κόπωση, για την οποία δεν έπρεπε κανείς να μάθει και ούτε έπρεπε να την αφήσει να προδώσει το έργο του με την πα­ ραμικρή έστω ένδειξη αστοχίας και αμέλειας. Φαινόταν ωστό­ σο λογικό επίσης να μην παρατεντώνει το σχοινί και να μην καταπνίγει από ξεροκεφαλιά το ξέσπασμα μιας τόσο ζωηρής ανάγκης. Σκέφτηκε την εργασία του, σκέφτηκε το σημείο εκείνο όπου είχε αναγκαστεί να την εγκαταλείψει και πάλι σήμερα, όπως και χτες, το σημείο εκείνο που έδειχνε να αντιστέκεται τόσο στην επίμονη φροντίδα, όσο και στην εξ εφόδου κατάληψη. Εξέτασε το πρόβλημα εκ νέου, προσπά­ θησε να λύσει τον κόμπο ή να τον κόψει και εγκατέλειψε την προσπάθεια μ’ ένα ρίγος αποστροφής. Εδώ δεν επρόκειτο για μια εξαιρετική δυσκολία, αλλά αυτό που τον παρέλυε ήταν οι ενδοιασμοί της δυσθυμίας, η οποία παρουσιαζόταν ως ένα αίσθημα ανικανοποίητης απαιτητικότητας – αυτής της απαιτητικότητας που από τα νιάτα του ακόμα θεωρούσε ως φύση και ουσία του ταλέντου, και που για χάρη της είχε