Θάνατος στη Βενετία

14 | THOMAS MANN μακριά με τα θαμπά του μάτια, τις κόκκινες βλεφαρίδες και τις δυο βαθιές, έντονες κάθετες ρυτίδες ανάμεσά τους που κατέβαιναν σ’ ένα παράξενο συνταίριασμα με την κοντή, ανασηκωτή μύτη του. Έτσι –ίσως και εξαιτίας της υπερυψω­ μένης θέσης που του έδινε μιαν υπεροχή– η στάση του είχε κάτι δεσποτικό κι επιβλητικό, κάτι τολμηρό ή κι αγριωπό, καθώς, είτε από την γκριμάτσα λόγω του εκτυφλωτικού ήλιου που έδυε, είτε από κάποια μόνιμη παραμόρφωση της φυσιο­ γνωμίας του, τα πολύ λεπτά του χείλη ήταν τελείως τραβηγ­ μένα προς τα πίσω και αποκάλυπταν τα κατάλευκα, μακριά του δόντια ως τα ούλα. Ίσως ο Άσενμπαχ να έδειξε έλλειψη διακριτικότητας κα­ θώς κοίταζε τον ξένο μισοαφηρημένα μισοεξεταστικά, για­ τί ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι εκείνος του ανταπέδωσε το βλέμμα και μάλιστα τόσο επιθετικά, κατευθείαν μέσα στα μάτια, τόσο ολοφάνερα αποφασισμένος να το τραβήξει στα άκρα και να αναγκάσει τον άλλον να αποστρέψει το βλέμ­ μα του, ώστε ο Άσενμπαχ ένιωσε δυσάρεστα· στράφηκε από την άλλη κι άρχισε να βαδίζει δίπλα στον φράχτη αποφα­ σισμένος να μη δώσει καμία σημασία σ’ αυτόν τον άνθρω­ πο. Την επόμενη στιγμή τον είχε κιόλας ξεχάσει. Είτε όμως επειδή είχαν επηρεάσει τη φαντασία του τα χαρακτηριστι­ κά του πλάνητα στην εμφάνιση του ξένου είτε επειδή είχε παίξει τον ρόλο της κάποια άλλη φυσική ή ψυχική επίδρα­ ση, αισθάνθηκε αίφνης ένα παράξενο ξάνοιγμα μέσα του, μια παρόρμηση τυχοδιωκτική, μια νεανική λαχτάρα για ανοιχτούς ορίζοντες, ένα αίσθημα τόσο ζωντανό, τόσο νέο ή μάλλον τόσον καιρό ξεχασμένο, που στάθηκε ασάλευτος με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και το βλέμμα χαμηλωμένο