Θάνατος στη Βενετία

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ | 13 συμμετρικές επιγραφές με χρυσά γράμματα, μια ανθολογία ρητών για τη μετά θάνατον ζωή, όπως: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον Σου» ή: «Κύριε ο Θεός μου, φωτιείς το σκότος μου». Για κάμποσα λεπτά απολάμβανε την αναμονή διαβάζοντας τις επιγραφές κι αφήνοντας το πνεύμα του να βυθιστεί στον διά­ φανο μυστικισμό τους, όταν, βγαίνοντας από τις ονειροπολή­ σεις του, αντιλήφθηκε δίπλα στην είσοδο του ναού, πάνω από τα δύο τέρατα της Αποκαλύψεως που φρουρούσαν την εξω­ τερική σκάλα, έναν άνδρα, του οποίου η μάλλον ασυνήθιστη όψη έστρεψε τις σκέψεις του προς μία εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Αν είχε βγει μέσα από τον ναό περνώντας την ορειχάλκι­ νη πύλη ή αν είχε έρθει απέξω ανεβαίνοντας απαρατήρητος τη σκάλα, παρέμεινε αδιευκρίνιστο. Ο Άσενμπαχ, δίχως να εμβαθύνει ιδιαίτερα στο ζήτημα, έτεινε να υιοθετήσει την πρώτη υπόθεση. Μετρίου αναστήματος, ξερακιανός, δίχως γένια, πολύ πλακουτσομύτης, ήταν ο τύπος του κοκκινοτρίχη ανθρώπου με δέρμα γαλακτερό όλο φακίδες. Προφανώς δεν ήταν Βαυαρός γι’ αυτό και το πλατύγυρο ψάθινο καπέλο με το σκληρό γείσο του έδινε κάτι εξωτικό στην εμφάνισή του. Στους ώμους όμως είχε περασμένο το συνηθισμένο σε τούτα τα μέρη σακίδιο και φορούσε ένα κιτρινωπό μάλλινο κοστού­ μι. Στο αριστερό του χέρι, που το στήριζε στη μέση, είχε πε­ ρασμένο ένα γκρίζο αδιάβροχο, και με το δεξί κρατούσε ένα μπαστούνι με σιδερένια άκρη, που το είχε σφηνώσει λοξά στο έδαφος και με τα πόδια σταυρωμένα έριχνε το βάρος του πάνω στη λαβή. Με το κεφάλι του σηκωμένο και το καρύδι του ψηλόλιγνου λαιμού του να προβάλλει έντονα μέσα από το ανοιχτό σπορ πουκάμισό του, κοίταζε αυστηρός κάπου