YEON SOMIN 22 μέσα από τις φλέβες της και έφτανε μέχρι τις αρτηρίες. Δεν ήταν σαν τη δροσιά του κλιματιστικού. Εκείνη η ζεστασιά διείσδυσε βαθιά μέσα της, στα κόκαλα, και τη χαλάρωσε. Το σώμα της μαλάκωσε. Το κρύο δεν μπορεί να νικήσει τη ζεστασιά. Ανυπομονούσε να ξαναδοκιμάσει εκείνο τον καφέ. Όπως είχε πει και η νεαρή γυναίκα, είχε μια ευγενή γεύση. «Τα κεραμικά στο πίσω μέρος του καταστήματος είναι προς πώληση;» «Μάλιστα. Μπορείτε να περιηγηθείτε ελεύθερα. Στ’ αριστερά, θα βρείτε κούπες σαν αυτές εδώ καθώς και φλιτζάνια τσαγιού». Σε αντίθεση με τις πανάκριβες πορσελάνες που εκτίθενται προσεκτικά μία μία στις προθήκες των πολυκαταστημάτων, τα κεραμικά στο εργαστήριο ήταν άτσαλα τοποθετημένα πάνω στα ράφια. Κάποια ήταν στριμωγμένα μεταξύ τους ενώ άλλα ήταν στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Η Τζονγκ-Μιν ανησύχησε μήπως έσπαγαν οι άκρες τους έτσι όπως ήταν τοποθετημένα, όμως ένιωθε οικεία και φιλόξενα, σαν να βρισκόταν σε κάποια οικογενειακή κουζίνα. Οι κούπες με το αγνό λευκό τους χρώμα της θύμισαν καφέ κάραμελ μακιάτο. Οι κούπες με χρωματική διαβάθμιση από το πράσινο του νεφρίτη σε λευκό της θύμισαν μαύρο τσάι με γάλα. Επίσης, μια μαύρη κούπα με μελανή εφυάλωση την έκανε να θέλει να τρέξει αμέσως και να αγοράσει λαχταριστό παγωτό για να φτιάξει αφογκάτο. Ίσως, όπως είχε πει νωρίτερα η ιδιοκτήτρια του εργαστηρίου, ήταν πραγματικά τόσο ισχυρή η επίδραση της «εικό-
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=