TEΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΚΕΡΑΜΙΚΗΣ 19 «Σκέτο, παρακαλώ». «Σας αρέσει ο πικρός; Ο καφές με υψηλή οξύτητα μας έχει τελειώσει. Χάρη στη μυστική συνταγή, ο καφές μας έχει υπέροχη γεύση ανεξάρτητα από την προτίμησή σας στο είδος. Και την επόμενη φορά, να τον δοκιμάσετε γλυκό, που είναι και η σπεσιαλιτέ μου!» Την επόμενη φορά; Της ζητούσε να ξανάρθει για καφέ; Η Τζονγκ-Μιν χαμογέλασε ευγενικά. Απάντησε μ’ ένα σύντομο «ναι». Η νεαρή γυναίκα που καθόταν δίπλα της ήταν λιγομίλητη και αυτό άρεσε στην Τζονγκ-Μιν που απεχθανόταν τον αόριστο διερευνητικό διάλογο. Χάρη στη δροσιά του κλιματιστικού, ο ιδρώτας της στέγνωσε γρήγορα. Ο μοναδικός ήχος που ακουγόταν στο εργαστήριο ήταν ο βραστήρας που άτμιζε, σαν να δήλωνε την παρουσία του. Ενώ ετοιμαζόταν ο καφές, το άρωμά του αναμείχθηκε με τη μυρωδιά του πηλού. Στη στιγμή, μια απερίγραπτη μυρωδιά απλώθηκε στον χώρο. Ο συνδυασμός της μυρωδιάς του πηλού και του καφέ. Ήταν ένα άρωμα που δεν είχε φανταστεί ποτέ της, αλλά δεν ήταν δυσάρεστο. Η συναισθηματική ασφάλεια που ένιωθε υπερίσχυσε της όποιας μυρωδιάς καφέ. Αυτό ήταν κάτι που δεν της συνέβαινε συχνά. Η Τζονγκ-Μιν, που είχε ευαίσθητη όσφρηση, σπάνια εμπιστευόταν τα συναισθήματά της περισσότερο από τη μύτη της. «Τον έφτιαξα παγωμένο για να δροσιστείτε». Μια κούπα ζεστό καφέ και δύο κούπες παγωμένο καφέ. Και οι τρεις ήταν χειροποίητες και παρόμοιες, όσον αφορά το σχέδιο, με τα υπόλοιπα εκθέματα στο εργαστήριο. Η
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=