YEON SOMIN 14 Ευρώπη, και την έκαναν να χαμογελάει, δεν εξυπηρετούσαν κανέναν άλλο σκοπό εκτός από αυτόν του αερισμού. Τις ηλιόλουστες μέρες του φθινοπώρου, ο απέραντος γαλάζιος ουρανός έμοιαζε να χαμηλώνει ξαφνικά και να καταπίνει το σπίτι της. Με τον ερχομό του ψυχρού Νοεμβρίου, σταμάτησε να ανοίγει τις περσίδες κι έτσι δεν έβλεπε τον χειμωνιάτικο ουρανό. Όταν η ατμόσφαιρα βάραινε και ολόκληρο το σπίτι βυθιζόταν σε μια απόκοσμη ησυχία, εκείνη αναρωτιόταν μόνο αν έξω χιόνιζε. Όταν μπήκε η νέα χρονιά, και άρχισαν κατόπιν οι ανοιξιάτικες βροχές, το σπίτι της, που βρισκόταν σε ύψωμα, άγγιζε σχεδόν τον γκρίζο ουρανό. Η ζωή της Τζονγκ-Μιν κυλούσε σε ευθεία γραμμή χωρίς διακυμάνσεις και απότομες αλλαγές, έτσι που δεν ήξερε αν το χθες είναι σήμερα ή αν το σήμερα είναι αύριο. Είχε παγιδευτεί στον λαβύρινθο των τριάντα της χρόνων, αλλά αδιαφορούσε γι’ αυτό, καθώς είχε παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να δραπετεύσει. Το προαίσθημά της πως θα περνούσε μια άνετη ζωή σ’ εκείνο το σπίτι αποδείχθηκε λανθασμένο. > Τρεις εποχές πέρασαν με την Τζονγκ-Μιν βυθισμένη στην αυτολύπηση. Ένα καλοκαιριάτικο πρωί, όταν άρχισε να υποχωρεί ο πόνος στη δεξιά της παλάμη, από το τσίμπημα του αγκαθιού το προηγούμενο φθινόπωρο, πετάχτηκε πάνω ουρλιάζοντας. Οι λέξεις που ξεστόμισε δεν αφορούσαν κάποια απόφαση ή σκοπό. Δεν ήταν καν ολοκληρωμένες
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=