YEON SOMIN 12 τσες κρέμονταν απ’ το σκοινί με μανταλάκια, καλοσωρίζοντας τον καλοκαιρινό ήλιο. Δίπλα τους, ένα ζευγάρι κίτρινες βρεφικές κάλτσες, τόσο μικρές όσο μια παλάμη. Διακρίνοντας μια βιβλιοθήκη γεμάτη χοντρά βιβλία στο διπλανό σπίτι, η Τζονγκ-Μιν αναρωτήθηκε αν έμενε εκεί κάποιος ωρομίσθιος καθηγητής πανεπιστημίου. Παραδόξως, άρχισε να φαντάζεται την καθημερινή ζωή των ενοίκων σ’ εκείνη την πολυκατοικία. Διαμέρισμα 301. Ρίχνοντας μια ματιά έξω από το παράθυρο, η Τζονγκ-Μιν παρατήρησε το σημείο όπου είχε σταθεί νωρίτερα. Το ζεστό αεράκι ανακάτευε απαλά τα μακριά μαλλιά της. Παρόλο που ήταν σε χαμηλό όροφο, η πολυκατοικία βρισκόταν σε ύψωμα, κι έτσι εκείνη μπορούσε να δει την κορυφογραμμή που περιέβαλλε τον οικισμό. Για πρώτη φορά, ευχήθηκε να είχε κάτι για να διακοσμήσει το παράθυρο. Παρέμεινε σιωπηλή για λίγο, χαμένη στις σκέψεις της, σύντομα όμως συνειδητοποίησε πως δεν είχε έρθει εκεί μόνη και, χωρίς κανέναν δισταγμό, είπε στον μεσίτη που προσπαθούσε να καταλάβει τι την απασχολούσε: «Θα το νοικιάσω!». Η Τζονγκ-Μιν πίστευε ότι θα μπορούσε να περάσει πολλά χρόνια σ’ εκείνο το σπίτι χωρίς να το βαρεθεί, και ότι η ζωή θα κυλούσε ομαλά, όπως ένα ποδήλατο που έχει αναπτύξει ταχύτητα και δεν χρειάζεται να κάνεις πετάλι. Για πρώτη φορά, της άρεσε το «σπίτι» της. Το όνειρό της όμως δεν κράτησε πολύ. Το πήρε ο άνεμος. Το ποδήλατο της Τζονγκ-Μιν κατηφόριζε επιταχύνοντας υπερβολικά και στο τέλος αναποδογύρισε με θεαματικό
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=