Τέσσερα διά τέσσερα

Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α Δ Ι Α Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α 17 θα παραμείνεις ψυχή τε και σώματι, κι αυτό θα μας πεθάνει όλους. Η φυγή της οικογένειας από τη Στοκχόλμη, η κηδεμονία από την οποία είχε παραιτηθεί εδώ και χρόνια. Οι σπάνιες, γε­ μάτες ένταση συναντήσεις. Ίσως να πήγαιναν όλα καλύτερα. Αν και αμφέβαλλε. Σύντομα θα έμπαιναν στην εφηβεία. Κι εκείνη η γαμημένη η επιχείρηση του έτρωγε όλο τον χρό­ νο. Για να μην αναφερθούμε στα λεφτά. Το πόσο κόστιζε να ξεκινήσεις μια επιχείρηση. Ή ότι δεν είχε άλλες υποθέσεις πέρα από ασφαλιστικές απάτες. Έστρεψε το επίμονο βλέμμα στο ουράνιο στερέωμα που έπιανε να φωτίζεται σιγά σιγά. Έμεινε έτσι για κάμποση ώρα. Έπειτα έβγαλε μια χιλιοδιπλωμένη φωτογραφία από την εσω­ τερική τσέπη του. Απεικόνιζε μια γυναίκα, μια ξανθιά με δυναμικό αλλά θλιμ­ μένο βλέμμα, ένα βλέμμα που έμοιαζε να εκλιπαρεί για συγ­ γνώμη. Στεκόταν σε κάποιο αεροδρόμιο, ένα αεροσκάφος έμοιαζε έτοιμο να μπει μέσα από το τεράστιο πανοραμικό πα­ ράθυρο πίσω της. Η γυναίκα φαινόταν να μιλάει. Και κοιτούσε κατευθείαν στην κάμερα. Την κρατούσε και την κοιτούσε τόσο πολύ, ώστε η απεικό­ νιση ν’ αποκτήσει ζωή. Η γυναίκα στη φωτογραφία άρχισε να κινείται. Το αεροσκάφος πίσω από την πλάτη της πλησίαζε όλο και περισσότερο. Και όταν η γυναίκα μίλησε, το έκανε με τη φωνή της Μόλι Μπλουμ: Δεν μπορώ, Σαμ, πραγματικά δεν μπορώ. Χρειάζομαι ηρεμία και γαλήνη. Περισυλλογή, σιωπή. Μετά έγιναν όλα σιωπηλά. Τρομακτικά σιωπηλά. Όσους ήχους άκουγε ο Σαμ Μπέργερ, προέρχονταν από τον ίδιο. Μέχρι που το θεϊκό κελάηδημα ενός αηδονιού διαπέρασε την καλοκαιρινή νυχτιά. Ίσως να υπήρχε λίγο τραγούδι ακόμη στον κόσμο.