Τα τέρατα της Οξφόρδης (Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χόλμς)

8 – τόσο καθαρή και εξαίσια ήταν. Του φαινόταν σχεδόν αδιανόητο το πώς ένα αντικείμενο από ξύλο και έντερο ζώου στα χέρια ενός ατελούς ανθρώπινου πλάσματος μπο- ρούσε να πλησιάζει τόσο πολύ στην τελειότητα. «Το βιολί που παίζει είναι Στραντιβάριους» του ψιθύρι- σε από το διπλανό κάθισμα ο Ρούφους Στόουν, όμως ο Σέρλοκ ήταν τόσο προσηλωμένος στον νεαρό επί σκηνής, που σχεδόν δεν άκουσε τι του είπε ο φίλος και δάσκαλός του. Είχε εστιάσει την προσοχή του στη μουσική, στη δια- δοχή από νότες και συγχορδίες, που αναδύονταν από τη μικρή σκηνή σαν να ήταν κάτι καθ’ όλα συμπαγές, ενώ το θέατρο και το κοινό είχαν μετατραπεί σε κάτι άυλο. Ο Σέρλοκ δεν είχε φανταστεί ποτέ πως ήταν δυνατόν να παί- ζει κανείς βιολί τόσο όμορφα. Το μόνο που έκανε για τα επόμενα σαράντα πέντε λε- πτά ήταν να ακούει με κομμένη την ανάσα, αγνοώντας οτιδήποτε άλλο γύρω του, καθώς ο βιολιστής έπαιζε το ένα κομμάτι μετά το άλλο. Ένα δύο τα αναγνώρισε από τις ασκήσεις του –μερικοί ισπανικοί χοροί και κάποιες γνω- στές μελωδίες από όπερες–, όμως τα περισσότερα του ήταν άγνωστα. Ο νεαρός άνδρας τα εκτελούσε με τόση άνεση, που ο Σέρλοκ υπέθεσε πως μπορεί να ήταν δικές του συνθέσεις. Μερικά ήταν εξωφρενικά δύσκολα όσο και όμορφα κι απαιτούσαν από τον βιολιστή να κινεί τόσο γρήγορα τα δάχτυλά του πάνω στον λαιμό του βιολιού, που φαίνονταν σαν μια θολούρα. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε πως ο αδελφός του, οΜάικ