Τελευταία έξοδος

F E D E R I C O A X A T 14 πλευρά, λίγο πιο πάνω από το πρόσωπό του. Απευθυνόταν στη Χόλι: «Αγάπη μου, άφησα ένα αντικλείδι πάνω στο ψυγείο. Μην μπεις με τα κορίτσια. Σ’ αγαπώ». Φαινόταν κάπως σκλη- ρό, ο Τεντ όμως τα είχε σκεφτεί όλα σχολαστικά. Δεν ήθελε οι κόρες του να τον βρουν σωριασμένο πίσω από το γραφείο του με μια σφαίρα στον κρόταφο. Από την άλλη, το να αυτοκτονή- σει εκεί μέσα ήταν απολύτως λογικό. Είχε εξετάσει σοβαρά όλα τα ενδεχόμενα: να πνιγεί στο ποτάμι ή να κάνει ένα μακρύ ταξίδι και να πέσει στις γραμμές του τρένου. Η αβεβαιότητα όμως θα ήταν χειρότερη γι’ αυτές. Ιδίως για τη Χόλι. Εκείνη έπρεπε να τον δει με τα ίδια της τα μάτια, να σιγουρευτεί. Χρειαζόταν… το σοκ. Ήταν νέα, όμορφη, μπορούσε να ξανα- φτιάξει τη ζωή της. Θα τα κατάφερνε. Τα χτυπήματα συνεχίζονταν. «Τώρα, έρχομαι!» φώναξε ο Τεντ. Τα χτυπήματα σταμάτησαν. Άνοιξε την πόρτα. Είναι η τελευταία σου διέξοδος. Πρόλαβε να ξεχωρίσει το περίγραμμα της σιλουέτας του επισκέπτη πίσω απ’ το τζάμι. Διέσχισε αργά το δωμάτιο, με το πάσο του σχεδόν. Επιθεώρησε ξανά τον χώρο όπως είχε κάνει και με το κλειδί του γραφείου πριν από λίγο. Χάζεψε την τε- ράστια τηλεόραση, το τραπέζι για δεκαπέντε άτομα, τα πορσε- λάνινα βάζα. Με τον τρόπο του, είχε ήδη αποχαιρετήσει το καθένα ξεχωριστά από εκείνα τα τετριμμένα αντικείμενα. Και να που ήταν πάλι εδώ, ο παλιός αγαπημένος Τέντι να περιφέ- ρεται στο ίδιο του το σαλόνι σαν φάντασμα. Κοντοστάθηκε. Μήπως αυτή ήταν η δική του εκδοχή στο τέλος του τούνελ; Για μια στιγμή αισθάνθηκε την παράλογη ανάγκη να κάνει επιτόπου στροφή και να επιβεβαιώσει αν θα έβλεπε το ίδιο του το σώμα παγωμένο πίσω από το γραφείο. Τέντωσε το χέρι του,