Τα χρόνια

9 Όλες οι εικόνες θα χαθούν. η γυναίκα, που καθισμένη στις φτέρνες ουρούσε καταμεσήμερο πίσω από ένα παράπηγμα, για κα­ φενείο χρησίμευε, παραδίπλα στα χαλάσματα, στο Ιβετό, μετά τον Πόλεμο, σηκώθηκε, ξανάβαλε το βρακί της όρθια, κατέβασε τη φούστα της και γύ­ ρισε στο καφενείο το δακρυσμένο πρόσωπο της Αλίντα Βάλι, καθώς χορεύει με τον Ζορζ Ουιλσόν στην ταινία Μια τόσο μακρινή απουσία 1 ο άντρας που συνάντησες σ’ ένα πεζοδρόμιο της Πά­ δοβας, το καλοκαίρι του ’90, τα χέρια του οποίου ήταν ένα με τους ώμους, σου ’φερε αμέσως στον νου τη θαλιδομίδη που έδιναν στις εγκύους, τριά­ ντα χρόνια πριν, ως φάρμακο για τις αναγούλες, και το αστείο που έλεγαν οι άνθρωποι αργότερα: μια μέλλουσα μητέρα πλέκει μωρουδιακά καταπί­ νοντας κάθε τρεις και λίγο χάπια θαλιδομίδης – μια