Τα χρώματα των παιδιών

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ | 25 της είπα για τα σχέδιά μας να κάνουμε επαγγελματική ομάδα ποδοσφαίρου με τον Φώτη» είπα στον σκύλο που είχε στρατοπεδεύσει έξω από το σπίτι και με περίμενε υπομονετικά όλη την ώρα που ήμουνα μέσα. «Αλλά λο- γικό είναι. Φυσικά και θα προτιμάει ο γιος της να σπου- δάσει. Συμφωνείς, Φοίβο μου;» Και πάλι όμως ο Φοίβος απέφυγε να απαντήσει, αλλά αυτή τη φορά προτίμησε να μπλεχτεί στα πόδια μου, κιν- δυνεύοντας να βρεθώ φαρδύς πλατύς χάμω. Εντάξει να αλλάξω ομάδα για να μοιάζω με τον φίλο μου, αλλά όχι και να γκρεμοτσακιστώ για να του μοιάσω και στο σπασμένο πόδι… Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που έγραψα το γράμμα. Σίγουρα το έχει πάρει στα χέρια του ο μπαμπάς και έχει μάθει τα νέα μου. Άραγε επικοινώνησε καθόλου με τη μαμά για τον Φοίβο; Να της είπε καμία κουβέντα; σκεφτόμουν. Τις τελευταίες όμως σκέψεις δε θέλησα να τις μοιραστώ με τον σκύλο, κι ας τον αφορούσαν. Είναι κρίμα η μαμά να μη συμφωνήσει τελικά και να του έχω δώσει άδικα ελπίδες…