Τα χρώματα των παιδιών

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ | 23 «Και πώς έγινε η στραβή και χτύπησες το πόδι σου, Φώτη;» τον ρώτησα, παρόλο που δεν ήθελα να φανώ αδιά­ κριτος. Καιγόμουνα από την περιέργεια όμως, μόνο που εκεί- νος έδειξε να μην πολυθέλει να το συζητήσει. «Έγινε ένα ατύχημα» άρχισε να λέει διστακτικά. «Μέ- σα καλοκαιριού. Το αυτοκίνητο το οδηγούσε η μαμά μου. Εγώ καθόμουνα μπροστά και η Βικτώρια πίσω. Μία μο- τοσικλέτα μεγάλου κυβισμού παραβίασε το στοπ και έπε- σε με φόρα στο αμάξι μας από την πλευρά του συνοδηγού, καταπλακώνοντας όλη τη δεξιά πόρτα. Η μαμά και η Βι- κτώρια, ευτυχώς, δεν πάθανε τίποτα. Εγώ όμως έσπασα το πόδι και αναγκάστηκα να κάνω εγχείρηση μέσα στο καλοκαίρι…» Ένα σύννεφο σαν να πέρναγε από το πρόσωπο του φί- λου μου, που είχε ξαφνικά σκοτεινιάσει . «Θα μου κάνεις όμως μια χάρη, Αλέξη;» πρόσθεσε βια- στικά. «Δε θέλω να ξαναμιλήσουμε γι’ αυτό». Έκανε μια κίνηση σαν να ήθελε να ξαποστείλει τις κα- κές σκέψεις από το μυαλό του και αυτές σαν να τσακίστη- καν να εξαφανιστούν. Στη στιγμή το γνωστό ανέμελο ύφος επέστρεψε στο πρόσωπό του. «Μόνο για ευχάριστα θα μιλάμε αποδώ κι εμπρός. Όταν το πόδι μου γίνει τελείως καλά, θα ξαναπαίξω ποδόσφαι- ρο. Και θα παίζουμε μαζί. Τι λες, να κάνουμε ομάδα;»