Τα χρώματα των παιδιών

ΑΛΕΚΑ ΤΡΙΠΟΥ-ΜΑΝΟΥ 20 | είμαι οπαδός καμίας ομάδας, είπε. Τότε του απάντησα πως εγώ είμαι φίλαθλος και όχι οπαδός, όπως με είχε συμ- βουλέψει να λέω ο πατέρας μου για να αποφεύγω τις κα- κοτοπιές. Ο Φώτης όμως δεν έδειξε να μασάει από τέτοια και επέμεινε να του πω την ομάδα μου. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, λοιπόν, και είπα…Ολυμπιακός! Θεώρησα πως, αφού στο παλιό μου σχολείο ήταν τόσοι Ολυμπιακοί, θα έπεφτα σε κανέναν Ολυμπιακό κι εδώ. Ο φίλος μου με κοίταξε κάπως και μετά ξεφούρνισε πως η δική του ομά- δα ήταν η ΑΕΚ. Φτου, γκαντεμιά! Έπεσα έξω! Το καλό είναι, πάντως, πως δε θα χρειαστεί να μιλάω υπέρ του Ολυμπιακού, που τον σιχαίνομαι. Το κακό είναι πως θα πρέπει να αρχίσω να προετοιμάζομαι να γίνω οπα- δός της ΑΕΚ, που δεν την έχω σε μεγάλη εκτίμηση όμως. Δε βαριέσαι. Είναι πιο σημαντική η φιλία από την ομάδα, πιστεύω. Ε, και ο Παναθηναϊκός δε νομίζω να νοιαστεί και πολύ αν μάθει ότι με την πρώτη ευκαιρία τον απαρ- νήθηκα στην ψύχρα… Όσο για τον Βασίλη, αυτός δεν ασχολείται με το ποδό- σφαιρο, έτσι από αυτή την πλευρά είμαι εντάξει. ΟΤάσος, πάλι, δεν ξέρω πώς το παίζει, γιατί τις προάλλες τον άκου- σα να λέει κάτι παιδιά «Κουρέλες». Έστησα αυτί, αλλά δεν κατάλαβα σε ποια ομάδα ανήκαν. Πάντως, τώρα που θα το παίζω Αεκτζής μαζί με τον Φώτη, θα είναι δύσκολο να τα βάλει και με τους δυο μας, δεν είναι; Τι λες εσύ, Φοίβο;