Τα χρώματα των παιδιών

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ | 19 ματα, βέβαια, πήγαν καλύτερα απ’ ό,τι μπορούσα να φα- νταστώ από τη στιγμή που κάθισα με τον Βασίλη και ξε- κίνησα φιλίες με τον Φώτη και τον Τάσο. Μάλιστα ο Φώ- της με κάλεσε σπίτι του το απόγευμα να ανταλλάξουμε τάπες και να μου δείξει τα ποδοσφαιρικά του άλμπουμ. ΟΦώτης στα διαλείμματα, επειδή δεν μπορεί να τρέξει με τους άλλους, όταν παίζουμε ποδόσφαιρο κάνει τον διαιτητή. Είναι πολύ γενναιόδωρος όμως: Με το παραμι- κρό δίνει φάουλ και βγάζει κίτρινη κάρτα. Κι όταν παί- ζουμε κρυφτό, αυτός είναι που πάντα τα φυλάει. Αλλά είναι πολύ έξυπνος και παρατηρητικός και, παρόλο που δεν μπορεί να μετακινηθεί γρήγορα, όλους τους ξετρυ- πώνει μάνι μάνι. Είναι οπαδός της ΑΕΚ, έτσι κι εγώ βλέπω πως αυτή θα είναι η δική μου ομάδα στο καινούριο μου σχολείο. Γιατί στο προηγούμενο, που ήμουνα και δήλωνα Παναθηναϊ- κός, δε μου είχε βγει καθόλου σε καλό. Οι περισσότεροι ήταν Ολυμπιακοί και εμένα Βαζέλα με ανεβάζανε, Βαζέ- λα με κατεβάζανε. Τους έλεγα και εγώ Γαύρους, αλλά αυτοί ήτανε πιο πολλοί και δεν έπιανε, αφήστε που η δικιά τους βρισιά μού φαινότανε χειρότερη από τη δική μου. Στο καινούριο σχολείο είπα να μην την ξαναπάθω και, όταν με ρώτησε ο Φώτης τι ομάδα είμαι, του είπα πως δεν πολυασχολούμαι. Εκείνος παραξενεύτηκε, γιατί πώς ήταν δυνατόν να μαζεύω ποδοσφαιρικές τάπες και να μην