Τα χρώματα των παιδιών

ΑΛΕΚΑ ΤΡΙΠΟΥ-ΜΑΝΟΥ 18 | λωνα, θεό του Ολύμπου, όπως και ο Ερμής, ο δικός σου… Αχ, μπαμπά, τουλάχιστον το σπίτι, το σπίτι μού αρέ- σει πολύ. Είναι τόσο ωραίο επειδή είναι μονοκατοικία; Ήμήπως μου αρέσει γιατί ξέρω πως μεγάλωσες εσύ εδώ και με το να μένουμε τώρα εδώ νιώθω πως μου λείπεις πιο λίγο; Σε φιλώ, μπαμπά Αλέξης ΥΓ.: Όταν επικοινωνήσεις με τη μαμά, μπαμπά, θα της πεις καμιά κουβέντα να πάρουμε σπίτι τον Φοίβο; Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το γράμμα για τον μπαμπά, λες και η κάθε ανάγνωση έχει τη δύναμη να με φέρνει ένα βήμα πιο κοντά του. Μου λείπει τρομερά, θέλω να του πω και άλλα, και άλλα πολλά, μα οι λέξεις είναι φτωχές για να χωρέσουν όλα όσα θέλω να μοιραστώ μαζί του. Από την άλλη, όμως, είναι πολλά και αυτά που θέλω να κρύψω. Του έγραψα τους φόβους και τις έννοιες μου με την αλ- λαγή του σχολείου, αλλά προτίμησα να μην αναφέρω πό- σο πολύ άγχος με βασάνιζε όλον αυτό τον καιρό, πόσο σφιγμένος ένιωθα όλη την ώρα. Κι ας αναθάρρησα όταν έμαθα πως υπήρχαν άλλα δύο καινούρια παιδιά. Τα πράγ-