Τα χρώματα των παιδιών

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ | 17 πιάσει. Αγκάλιαζε με το βλέμμα τον παρατημένο κήπο η μαμά καθώς τα έλεγε αυτά και τα λόγια της ακουγό- ντουσαν σαν βάλσαμο και υπόσχεση μαζί. Τα άκουγε και ο κήπος και προς στιγμή μού φάνηκε σαν να ανά- σανε το χώμα του ανακουφισμένο… Τριγυρνάω στο σπίτι μέσα και έξω και νομίζω πως ακούω την ανάσα σου, μπαμπά, να τρέχεις στα δωμά- τια, να κυνηγιέσαι με τον Ερμή στην αυλή, στον κήπο… Δε σου έχω πει το σπουδαιότερο, μπαμπά, στη γει- τονιά έχω γνωρίσει κι εγώ έναν σκύλο. Η μαμά όμως δε θέλει πολλά πάρε δώσε μαζί του. Της ζήτησα να τον πάρουμε σπίτι και, αφού μένουμε σε μονοκατοικία, βολεύει μια χαρά. Μα η μαμά επέμενε πως ένα σκυλί έχει πολλές υποχρεώσεις και έξοδα, φαγητό και εμβό- λια και χρήματα για κτηνίατρους, και εσύ δεν ξενιτεύ- τηκες για να ξοδεύουμε εμείς τα λεφτά που με τόσο κόπο βγάζεις στην άλλη άκρη της Γης. Έτσι, προς το παρόν, μου το ξέκοψε. Αλλά εγώ δεν κατέθεσα τα όπλα. Βρήκα μια παλιά φωτογραφία σου με τον Ερμή και την κότσαρα φόρα παρτίδα στο γραφείο απέναντι από το κρεβάτι μου να την κοιτάζω κάθε πρωί. Η μαμά να την κοιτάζει, για την ακρίβεια. Για να δει πως οι γιοι αυτού του σπιτιού είχανε πάντα σκύλο. Και να το χω- νέψει αυτό και να μου επιτρέψει κι εμένα να πάρω τον Φοίβο. Γιατί Φοίβο τον ονόμασα, Φοίβο, δηλαδή Απόλ-