Τα χρώματα των παιδιών

ΑΛΕΚΑ ΤΡΙΠΟΥ-ΜΑΝΟΥ 16 | Μ’ αρέσει να τριγυρνάω στο σπίτι και να εξερευνώ την κάθε του γωνία. Κι ας είναι παλιό, κι ας λέει η μα- μά πως χρειάζεται ανακαίνιση. Κάθε χαραμάδα στα παράθυρα, κάθε τρίξιμο στα σκαλοπάτια, ακόμα και οι ξεβαμμένοι τοίχοι και οι σοβάδες που κρέμονται από τον τοίχο έξω στην αυλή, όλα ασκούν πάνω μου μια παράξενη γοητεία. Το πατάρι το έχω ξεψαχνίσει απ’ άκρη σ’ άκρη, σειρά έχει να κάνω φύλλο και φτερό το υπόγειο… Μέχρι και με την ελιά έπιασα φιλίες, την ελιά που καθόσουνα στον ίσκιο της και διάβαζες, αλλά σου είχε απαγορέψει ρητά ο παππούς να δοκιμάσεις να αναρρι- χηθείς στον κορμό της. Με την ελιά, λοιπόν, μια χαρά τα βρήκαμε, ο κήπος όμως σαν να μου κάνει παράπο- να, έτσι που έχει μείνει τόσα χρόνια παρατημένος. Η μαμά υποσχέθηκε πως θα τον περιποιηθεί. Θα κλαδέ- ψει τα λιγούστρα που έχουν χάσει τον δρόμο τους ποιος ξέρει από πότε και ανεβαίνουν ακανόνιστα προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα προσπαθήσει να ξαναζωντανέψει κάτι μαραζωμένα γεράνια, αφημένα στην τύχη τους, που θα πρέπει να έψαχναν απεγνωσμένα μερικές στά- λες νερό να ξεδιψάσουν και να κρατηθούν στη ζωή για χρόνια, που για τα ίδια θα φάνταζαν αιώνες... Θα φυ- τέψει καινούριες τριανταφυλλιές. Ίσως και καμιά ντά- λια, που της αρέσει τόσο, αλλά δεν είναι σίγουρη εάν