Τα χρώματα των παιδιών

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ | 15 ψουν την οροφή του δωματίου, αλλά να την αφήσουν όπως είναι. Θυμάσαι; Θυμάσαι τα αστέρια που είχες κολλήσει επάνω; Για να έχεις τον ουρανό μέσα στο σπίτι, όπως μου είχες πει. Ε, δεν ξέρεις πόσο σε κατα- λαβαίνω, πατέρα. Τα ίδια αστέρια βλέπω και εγώ κάθε βράδυ. Και έχω την αίσθηση πως τα αστέρια αυτά με συνδέουν με κάποιον τρόπο μαζί σου. Σαν να μην είναι ψεύτικα, κολλημένα στο ταβάνι, αλλά αληθινά, που μπορούν να ταξιδέψουν στον ουρανό και να φτάσουν στην άλλη άκρη της Γης, σε εσένα. Και να καλύψουν την απόσταση που μας χωρίζει με μια χρυσαφένια γέ- φυρα, που να μπορούμε να τη διαβούμε και να αντα- μώνουμε τουλάχιστον μέσα στα όνειρά μας… Είναι φορές που αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να μετα- κομίσουμε, μετά που έφυγες, στο παλιό σου σπίτι και να μην είχαμε εγκατασταθεί από την αρχή όλοι μαζί εδώ. Γιατί όλα μου φαίνονται πολύ ωραία στο σπίτι αυτό. Άσε που μου θυμίζουν κι εσένα. Τις προάλλες που είχαμε κατέβει στο υπόγειο με τη μαμά, έπεσα σε κάτι αφίσες σου με συγκροτήματα της εποχής σου. Προσπάθησα να σε φανταστώ νέο, μπαμπά. Παιδί, στην ηλικία μου. Αλήθεια, υπήρξες κάποτε παιδί, μπα- μπά; Μα και βέβαια, τι κουταμάρες λέω… Απλώς μου φαίνεται τόσο παράξενο. Ομπαμπάς μικρός , κάποτε ο μπα- μπάς ήτανε μικρός , λέω και ξαναλέω για να το χωνέψω…