Τα χρώματα των παιδιών

ΑΛΕΚΑ ΤΡΙΠΟΥ-ΜΑΝΟΥ 14 | Και ο δάσκαλος καλός φαίνεται. Κύριο Νικηφόρο τον λένε. Είναι γύρω στα σαράντα πέντε, ούτε πολύ νέος ούτε πολύ μεγάλος. Κάπως χοντρούλης και λίγο περίεργος. Δεν τον έχω ψυχολογήσει ακόμη. Πιάνω πολλές φορές το βλέμμα του επάνω μου. Τι να σκέφτε- ται άραγε για μένα; Ίσως επειδή είμαι καινούριος και θέλει να κόψει τι ρόλο βαράω… Σου άρχισα όμως με το σχολείο και δε σου είπα για το σπίτι. Είναι πολύ διαφορετικό από το διαμέρισμα που μέναμε μαζί. Η μαμά φοβότανε πολύ μήπως δε μου άρεσε. Δεν έλεγε τίποτα, αλλά εγώ κρυφάκουσα κάποια φορά που μιλούσε με τη γιαγιά κι έλεγε πως ανησυχεί για μένα. Τόσες αλλαγές, η απομάκρυνση του πατέρα –εσένα δηλαδή–, καινούριο σχολείο, με- τακόμιση σε καινούριο σπίτι, πώς θα τα αντέξει όλα αυτά το παιδί, την άκουσα να της λέει. Εδώ έπεσε έξω η μάνα όμως. Όλα κι όλα, το σπίτι μια χαρά μού φαί- νεται. Μου αρέσει που είναι μονοκατοικία. Εδώ δε χρειάζεται να προσέχω όλη την ώρα και να φοβάμαι μην ενοχλήσω την κυρία Ευτέρπη από κάτω με τα πα- πούτσια μου. Ούτε ακούω το καζανάκι από τους δίπλα. Kι ακόμα μου αρέσει που είναι το πατρικό σου. Εγώ πήρα το δικό σου δωμάτιο και νιώθω βασιλιάς. Κι όταν ήρθαν οι μπογιατζήδες να το βάψουν πριν εγκαταστα- θούμε, εγώ σήκωσα μπαϊράκι και επέμεινα να μη βά-