Τα τελευταία παιδιά στη Γη 8: Το απαγορευμένο οχυρό

Ανασηκώνω τους ώμους. Δε φταίω εγώ που είναι έτσι αυτό το μέρος. Δε φταίω εγώ που όποτε παίζουμε «Βλέ- πω βλέπω» τυχαίνουν όλο τα ίδια και τα ίδια. Καθόμα- στε στο ίδιο μέρος και κοιτάζουμε το ίδιο πράγμα εδώ και καιρό. Κι όταν λέω καιρό, δεν εννοώ ώρες. Ούτε καν. Η Τζουν κι εγώ είμαστε σκαρφαλωμένοι σε αυτή την πι- νακίδα –και κοιτάζουμε το οχυρό– βδομάδες τώρα. Είμαστε σε φάση παρακολούθησης. Στην ουσία, εί- μαστε κατάσκοποι. Κατάσκοποι που κατασκοπεύουν από πολύ, πολύ μακριά. Κι ευτυχώς που κατασκοπεύουμε από πολύ μακριά, γιατί η όλη φάση με το οχυρό με κάνει να τα χάνω λίγο. Σαν να κοιτάζεις οπτική ψευδαίσθηση που δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι. Το κάνουμε τόσο καιρό, που η επιγραφή έχει γίνει πια δεύτερό μας σπίτι (ή μάλλον τρίτο). Έχουμε βολευ- τεί για τα καλά. Έχουμε μαξιλάρια για να καθόμαστε, μηχανή για ζεστό κακάο που δουλεύει με ηλιακή ενέργεια, και αρκετά κόμικς για να διαβάσου- με μέχρι την επόμενη συντέλεια του κόσμου. Το καλό της υπόθεσης: η Τζουν κι εγώ βρήκαμε την ευκαιρία να δεθούμε περισσό- τερο. Έχουμε καμιά εκατοστή δικά μας αστεία κι έχουμε εξελιχτεί σε σούπερ κολλητούς, που ποτέ μα ποτέ δεν τσακώνονται… 11