Τα τελευταία παιδιά στη Γη 8: Το απαγορευμένο οχυρό

Σήμερα όμως το πήρα απόφαση. Θα της το πω. Θα το ξεφουρνίσω. Τέρμα οι δικαιο- λογίες. Θα το πω, έτσι απλά. Δυνατά. Με λέξεις. Εδώ και… ΤΩΡΑ. «Τζουν, κοίτα» αρχίζω, και προσπαθώ να ξεχάσω το στομάχι μου που είναι δεμένο φιόγκος και να μιλήσω καθαρά. «Πρέπει να σου πω… κάτι. Κι αυτό το κάτι μπορεί να είναι πολύ, πολύ–» Εκείνη τη στιγμή, τα δόντια μου αρχίζουν να κοπα- νάνε μεταξύ τους. Ηπινακίδα τραντάζεται. Ακούμε τον ανατριχιαστικό ήχο σκουριασμένου μετάλλου που τρί- βεται πάνω σε ακόμα πιο σκουριασμένο μέταλλο. Έρχεται το τρένο. «Πάτα παύση, μεγάλε. Κοντεύει να φτάσει το τρένο» λέει η Τζουν. «Ήρθε η ώρα». Προσπαθεί να το παίξει ήρεμη, ακόμα κι αν δεν έχει καμία σχέση με ηρεμία αυτό που πάμε να κάνουμε. Ξαφνικά, εμφανίζεται το τρένο – περνά από κάτω μας, με τους τροχούς να σκληρίζουν και να τρίζουν. Η Τζουν σηκώνεται. «Να τος». Δείχνει. «Ο Μικρός Πιτσίλας». ΟΜικρόςΠιτσίλας είναι το τέρας που φυλάει σκοπιά ανεβασμένο πάνω στο τρένο. Τους λέμε Πιτσίλες επει- δή σε κάθε τους βήμα αφήνουν κηλίδες γλίτσας. Κι αυτόν εδώ τον λέμε Μικρό Πιτσίλα, γιατί… ε, είναι πιο μικρός από τους υπόλοιπους. ΗΤζουν σκαρφαλώνει στο γείσο της πινακίδας. Ξε- ροκαταπίνω και την ακολουθώ, ενώ εκείνη φωνάζει «ΠΗΔΑ!» 17