Τα τελευταία παιδιά στη γη 3: Ο βασιλιάς εφιάλτης

22 ΗΤζουν ορμάει προς τον ασύρματο γονατιστή, σχε- δόν γλιστράει στο πάτωμα. «Σας ακούμε!» φωνάζει. «Σας ακούμε! Εμπρός! Επαναλαμβάνω, σας ακούμε! Είμαστε άνθρωποι! Ανθρώπινα όντα! Τέσσερις άνθρω- ποι!» Και τότε το μήνυμα ξανακούγεται: « ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ– ΠΑΡΑΣΙΤΑ, ΤΡΙΞΙΜΑΤΑ – ΕΙΜΑ- ΣΤΕ – ΠΑΡΑΣΙΤΑ, ΤΡΙΞΙΜΑΤΑ – ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΑΝ – ΠΑ- ΡΑΣΙΤΑ, ΤΡΙΞΙΜΑΤΑ – ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΣΕ – ΠΑΡΑΣΙΤΑ – » Εκείνη τη στιγμή ο ασύρματος σβήνει εντελώς. Ού- τε παράσιτα ούτε τριξίματα. Απόλυτη σιωπή. Η ανα- μετάδοση όπως φαίνεται τελείωσε. Η Τζουν απλώνει το χέρι της και ακουμπά απαλά τον ασύρματο λες και είναι κάποιο αρχαίο μαγικό αντικείμενο. Τα μάτια της έχουν γίνει τεράστια, σαν πιατάκια του καφέ. «Δεν μπορώ να καταλάβω. Προ- σπάθησα να απαντήσω» λέει. «Όμως δε με άκου- γαν…» Ύστερα από μια σύντομη επιθεώρηση του ασύρμα- του, ο Κουίντ αποφαίνεται: «Δεν μπορούμε να απαντή- σουμε. Γιατί αυτό είναι σκάνερ ραδιοσυχνοτήτων – μό- νο για να ακούς». Η Τζουν μουτρώνει. «Οχ». «Μη σκας» λέει ο Κουίντ. «Και μόνο που ακούσαμε άλλους ανθρώπους είναι τεράστια υπόθεση! Ωστόσο το σήμα είναι αδύναμο, γι’ αυτό υπήρχαν τόσα παρά- σιτα. Πάμε καλύτερα στο δεντρόσπιτο για να δω πώς μπορώ να το ενισχύσω».