Τα τελευταία παιδιά στη γη 3: Ο βασιλιάς εφιάλτης

18 Ξαφνικά το μυαλό μου είναι αλλού γι’ αλλού. Σκέ- φτομαι ότι δεν είχα ιδέα πως η φωνή μου είναι ένρινη και πως ίσως αυτή να είναι εξήγηση γιατί δυσκολευό- μουν να κάνω φίλους τόσα χρόνια, γιατί ποιος θέλει να είναι φίλος με το παιδί που έχει απαίσια φωνή, αλλά αν η φωνή μου είναι ένρινη, γιατί δε μου το είχε πει ποτέ κανείς ως τώρα, γιατί, αν το ήξερα, θα μπορούσα να προσπαθήσω να τη βελτιώσω ή να υιοθετήσω μια μάγκικη προφορά ή ίσως… «Τζακ!» με επαναφέρει η Τζουν δείχνοντάς μου με τον αντίχειρα προς την πόρτα του πυροσβεστικού σταθ- μού. ΟΝτερκ πιάνει το πόμολο, ανοίγει την πόρτα και– ΟΥΓΚΝΝΝ! ΖΟΜΠΙ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ!