Τα ψηλά βουνά (Η πρώτη μου λογοτεχνία)

«Σ αν ανεβείτε στα ψηλά βουνά» είπε μια μέρα ο δάσκαλος στα παιδιά «και ζήσετε λίγο καιρό εκεί, θα μάθετε τόσα πράγματα, όσα μήτε εγώ, μήτε κανένα βιβλίο μπορεί ποτέ να σας προσφέρει…». Είκοσι πέντε παιδιά ήταν: ο Φάνης, ο Δημητράκης, ο Μαθιός, ο Καλογιάννης, ο Αντρέας, ο Φουντούλης… Όλα έντεκα δώδεκα χρονών. Όταν τα παιδιά είπαν στους γονείς πως θέλουν μόνα τους να ανέβουν στο βουνό, εκείνοι είχαν αντιρρήσεις: «Πού ξέρουμε τι θα κάμετε τόσο μακριά;» «Πού θα βρίσκετε τροφή;» «Θα φροντίζετε ο ένας τον άλλον;» «Θα είστε αχώριστοι;» Τα παιδιά υποσχέθηκαν πως και τα είκοσι πέντε θα είναι σαν ένας! Τέλος, οι γονείς είπαν: «Σύμφωνοι, αρκεί να βρεθεί κάποιος μεγάλος να σας συνοδεύσει».