Τα πρώτα διακόσια χρόνια είναι δύσκολα

Εν αρχή ην το χάος | 21 από την Πηνελόπη. Καλή και άξια, όμως είναι γυ- ναίκα, άρα δόλια εξ ορισμού. Την καθαρότερη όμως, και λιγότερο σεξιστική, εκδοχή της οργής ως υπο- λείμματος του θυμού που αντέχει ακόμα κι όταν όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του έχουν χαθεί τη δίνει ο Αίας. Ο ήρωας δεν ξεχνάει ότι ατιμάσθηκε, παρα- φρόνησε και αυτοκτόνησε επειδή οι συμπολεμιστές του πρόσφεραν τα όπλα του Αχιλλέα στον Οδυσσέα και όχι στον ίδιο, που στο κάτω κάτω είχε κρατήσει το στρατόπεδο των Αχαιών όσο ο Αχιλλέας απερ- γούσε. «Αίαν, παι Τελαμώνος αμύμονος, ουκ άρ’ έμελλες / ουδέ θανών λήσεσθαι εμοί χόλου είνεκα τευχέων / ουλομένων;» (λ 553-555), «δάμασον δε μένος και αγήνορα θυμόν» (λ 562). Και, όπως λέει ο ποιητής της Οδύσσειας , ο Αίας δεν απάντησε στον Οδυσσέα και έφυγε με τις άλλες ψυχές στο έρεβος των νεκρών. Αδικημένος, άρα εσαεί οργισμένος. Πόση συγγένεια έχει ο Αίας με τον νεοελληνικό θυμό, που διεκδικεί το δικό του «εσαεί» με την οργή του;