Τα πουλιά της Μπανγκόκ

M A N U E L V Á Z Q U E Z M O N T A L B Á N 26 Κάτι από σύγχρονο ερείπιο είχε και ο χώρος του Πουέμπλο Nουέβο, όπου τρεις γενιές Nταουρέλια είχαν συμβάλει ώστε οι Ισπανοί να έχουν σκιά το καλοκαίρι και, πιο πρόσφατα, πτυσ- σόμενες πισίνες από καουτσούκ, όλων των μεγεθών, από κείνες που σου επιτρέπουν να κάνεις προσεκτικά απλωτές στα πέντε μέτρα μέχρι τις προορισμένες για να βρέχεται ο κωλαράκος του όποιου βενιαμίν της οικογένειας. Δεν ήταν απαραίτητος μήτε ο κήπος. Αρκούσε μια βεράντα. «Ε, λοιπόν, τώρα πουλάμε πιο πολλές πισίνες παρά τέντες. Βλέπετε πια πώς έχουν τα πράγματα. Πριν δεν ήταν έτσι. Πριν συνέβαινε το αντίθετο». Πότε πριν; Πριν από τι; O Καρβάλιο δεν τον ρώτησε. Πριν από τη χιονόπτωση, ίσως, ή πριν από την υπεξαίρεση. Όταν η λέξη υπεξαίρεση έβγαινε απ’ τα χείλη του Καρβάλιο, ο γερο- Nταουρέλια σφάλιζε τα μάτια του θέλοντας να καταπνίξει έναν εσωτερικό πόνο. «Με κλέβουν. Μας κλέβουν». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του Nταουρέλια, σαν κάθισε μπρος στο γραφείο του Καρβάλιο. Η γυναίκα του, η κυρία Μαρσέ, έκανε η ίδια προσωπικά τον ισολογισμό για μήνες ολό- κληρους, Σαββατοκύριακο το Σαββατοκύριακο, στον μικρό πύρ- γο που είχαν οι γέροι στη Βαλιράνα. Υπήρχε ένα τεράστιο έλ- λειμμα έξι εκατομμυρίων πεσετών. «Η γυναίκα μου ξέρει τι λέει. Δεν είναι καμιά ξεμωραμένη. Ξέρει τι κάνει. Ξέρει τι κάνει». Επέμενε ο κύριος Nταουρέλια. «Ήταν από τις πρώτες γυναίκες που σπούδασαν λογίστριες στην ακαδημία Κοτς. Πριν από τον πόλεμο, νομίζω. Βλέπετε ο πεθερός μου ήταν άνθρωπος με προοδευτικές ιδέες και ήθελε να σπουδάσει η Μαρσέ σαν άντρας. O πεθερός μου ήταν ένθερ- μος καταλανιστής».