Τα πουλιά της Μπανγκόκ

Τ Α Π Ο Υ Λ Ι Α Τ Η Σ Μ Π Α Ν Γ Κ Ο Κ 25 σε υπόστεγα του περασμένου αιώνα από κόκκινα τούβλα οξει- δωμένα απ’ τις θαλασσινές αύρες που κάνουν το Πουέμπλο Nουέβο μια συνοικία υγρή και πρόσφορη για αυτοφυή βλάστη- ση σε αυλές και εγκαταλελειμμένα οικόπεδα. Η οπτική δυσαρ- μονία του εμπορίου και της βοτανικής, των φορτηγών και των αγιοκλημάτων που είχαν βρει πρόσφορο έδαφος έχοντας δοκι- μαστεί χρόνια και χρόνια στο περιθώριο της ανθρώπινης φρο- ντίδας, γοήτευε τον Καρβάλιο όσο θα τον γοήτευε κι ένα κοι- μητήριο παραδομένο στους νόμους της διάβρωσης και στην άγρια βλάστηση. Αυτό ήταν ένα παλιό όνειρο του Καρβάλιο: να διαρρήγνυε, λέει, έξαφνα η χλωρίδα την άσφαλτο και να φύ- τρωνε όπου μπορούσε, ανασκευάζοντας την ανόητη αξίωση του προπαρασκευασμένου υλικού, δίχως όμως και να την ακυρώνει τελείως. Σγουρές ντοματιές να πνίγουν τους φωτεινούς σημα- τοδότες, φτέρες καμαρωτές να ξεπετάγονται από τα στόμια των υπονόμων, αδηφάγοι κισσοί να αναρριχώνται στα γυάλινα κτί- ρια, με την παραπλανητική τρυφερότητα των μικρών τους φύλ- λων. Στην Ανγκόρ και στις Μυκήνες θα μπορούσε να προβλεφθεί η τύχη των μνημειακών ερειπίων: η δουλεμένη πέτρα θα επα- νερχόταν στην κατάσταση του βράχου, πέρα από την ανθρώπι- νη γεωμετρία. Ή στην Αγιουτάγια, λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Μπανγκόκ, την οποία θα είχε ίσως επισκεφτεί η Τερέσα Μαρσέ και όπου η θρησκευτική βουδιστική αρχιτεκτονική άγγιζε τη μέγιστη λαμπρότητα και ήταν άξια σεβασμού μες στην παρακ- μή της. Εκείνος, όμως, προτιμούσε τα σύγχρονα ερείπια. Τα παλιά ανάκτορα του Μοντσουίκ, που είχαν κατασκευαστεί με αφορμή τη διεθνή έκθεση του 1929, ή τα θερμά λουτρά της Καλλιθέας, της εγκαταλελειμμένης από τα ζεστά νερά και τους πελάτες στη βορειοανατολική ακτή της Ρόδου, ή το βιβάρι του Σάνκτι Πέτρι, που έστεκε αδειανό σαν καταποντισμένος οικι- σμός, πλάι στη θάλασσα, πλάι στην Τσικλάνα, πλάι στη λήθη.