Τα πουλιά της Μπανγκόκ

M A N U E L V Á Z Q U E Z M O N T A L B Á N 22 Από απόσταση σχεδόν δεκαπέντε χρόνων ήρθε στο νου του ένα ανατολίτικο χαμόγελο, εκείνο του ταλαίπωρου τελωνειακού που ψηλάφιζε τα σωθικά των αποσκευών του και ξύπνησε με τις παλάμες του την κοιμισμένη ράχη του γυαλιού. Έξι μποτίλιες μεκόνγκ κατάφεραν να κάνουν τ’ ανατολίτικα μάτια του να γουρλώσουν. Κοίταξε τον Καρβάλιο με μια συνενοχή που μο- νάχα οι μπεκρήδες θα μπορούσαν να νιώσουν, άνοιξε το χέρι του σαν βεντάλια, έκανε πως κρατούσε μια ανεξάντλητη μπο- τίλια απ’ όπου παρέστησε πως έπινε βυζαίνοντας τον αντίχειρά του με τη λαχτάρα ενός μωρού που απειλείται με απογαλακτι- σμό και ύστερα γέλασε με μια απολίτιστη αθωότητα που εκνεύ- ρισε ουκ ολίγους δυτικούς που περίμεναν τη σειρά τους πίσω απ’ τον Καρβάλιο. O Καρβάλιο συγκατένευε και χαμογελούσε με θέρμη. Όφειλε να δικαιώσει τη συνένοχη και χαρούμενη υπόνοια του τελωνειακού. «Πράγματι, φίλε, είμαι αλκοολικός». Από τότε που είχε αναλάβει την υπόθεση Nταουρέλια, είχε την αίσθηση πως δούλευε ακολουθώντας ένα νορμάλ ωράριο, ό,τι πιο κοντινό στη χρηστή καταλανο-γιαπωνέζικη συνήθεια του να χάνεις δουλεύοντας το ένα τρίτο της μέρας ώστε να μπορείς να κοιμάσαι οχτώ ώρες και να επουλώνεις τις πληγές του κορμιού και της ψυχής σου τις υπόλοιπες οχτώ. Εν μέρει αυτό οφειλόταν στο ότι ο γερο-Nταουρέλια είχε το συνήθειο να του κλείνει ρα- ντεβού μεταξύ εννιά και εννιάμισι στο γραφείο της αποθήκης του στο Πουέμπλο Nουέβο, όπου πουλούσε τέντες και πισίνες. Έπειτα, μόνο κατά τις εργάσιμες ώρες μπορούσε να διατρέξει τις διακλαδώσεις της υπόθεσης ξεκινώντας από το ακτινωτής διάταξης κέντρο του γερο-πατριάρχη, γιατί οι Nταουρέλια, εγκληματίες ή όχι, μόλις άκουγαν τη σειρήνα του εργοστασίου και άφηναν στη θέση τους όλα όσα έπρεπε να ξαναβρούν την επόμενη μέρα στην ίδια θέση, διασκορπίζονταν ανά την επικρά-